بررسی مکاتب فلسفی حقوق بین الملل پیرامون صلح و امنیت بین المللی

بحث از حقوق طبیعی از بیست و پنج قرن پیش به شکل های مختلف در میان متفکران جریان داشته است. استمرار توجهاهل تفکر به نظریه های مبتنی بر حقوق طبیعی در طی این مدت دراز شگفت انگیز می نماید. این نظریه ها باید دارای بخشیاز حقیقت باشند که انسانها همواره حل دغدغه های فکری و درونی و حتی اجتماعی خود را در توسل به آنها جستوجومیکنند. از دهه های پایانی سده بیستم نشانه های تقویت جایگاه دین در تئوری روابط بین الملل نمایانتر شده است. از یکسو، واقعیت روابط بین الملل تحت تاثیر کارگزارانی قرار گرفته که با گرایش های دینی وضع موجود را به چالش می کشندو از سوی دیگر، در عرصه نظری نیز جریان مسلط روابط بین الملل آماج چالش های معرفت شناختی قرار گرفته که بر ضعفو ناکارآیی عقلگرایی، پوزیتیویسم، و ماتریالیسم در رسیدگی به مسایل و مشکلات روابط بین الملل تاکید می کنند. اصول وقواعد پوزیتیویسم منطقی در قلب فلسفه معاصر قرار دارد اما نه به این دلیل که پوزیتیویسم فلسفه حقیقی و آخرین کلامدر فلسفه باشد، چه میدانیم که فلسفه های بعد از جنگ جهانی دوم اغلب در نقد مذهب تحصلی منطقی است بلکه به ایندلیل که این اصول و قواعد در عین خامی شان حاکی از کوششی بود که می بایست پیش میآمد. پوزیتیویسم یک ماجرایضروری بود اما شکست آن به عنوان یک نهضت فلسفی نیز بی وجه نبود.

کلیدواژه ها:

مکاتب فلسفی ، حقوق بین الملل ، مکتب حقوق طبیعی ، صلح و امنیت