بررسی تطبیقی روش های تدریس سنتی: تاکید بر انتقال مستقیم دانش در محیط های آموزشی متنوع

آموزش و پرورش بستری است برای تربیت، رشد و تکامل دانش آموزان در حیطه های مختلف شناختی، عاطفی و روانی حرکتی. دست یابی به مراتب فوق نیازمند آن است که در گام نخست، معلمان از قابلیت های لازم برای تدریس و پیشبرد اهداف آموزشی برخوردار باشند. یکی از صلاحیت های حرفه ای معلمان، توانایی آنها در به کارگیری روش های مختلف تدریس است به گونه ای که بتوانند بهترین روش ها را با توجه به موقعیت آموزشی به کارگیرند. هدف پژوهش حاضر، تحلیل روش های مختلف تدریس مبتنی بر انتقال مستقیم مطالب و ارزیابی نقاط قوت و ضعف هر یک از آن ها است. پژوهش صورت گرفته از نوع پژوهش های کیفی است که داده های آن به کمک منابع و اسناد کتابخانه ای جمع آوری گشت. یافته های حاصل از پژوهش نشان می دهد که در روش های سنتی تدریس، گرچه فرصت هایی برای فعالیت های مشترک یاد دهنده و یادگیرنده در زمینه های مختلف به ویژه پرسش و پاسخ فراهم می شود، اما نقش اصلی فعالیت ها بر عهده معلم است. البته این به معنای ایجاد محیطی آمرانه، سرد و غیر فعال در کلاس درس نیست؛ بلکه به این معنی است که محیط آموزشی، محیطی وظیفه مدار، ساختارمند و تحت نظارت بالای معلم می شود. با وجود نقدهایی که به این نوع از روش های تدریس می شود، نمی توان به کلی آن ها را نادیده گرفت و به تناسب موقعیت و بنا بر شرایط می توانند روش های سودمندی برای آموزش و انتقال مطالب باشند.

کلیدواژه ها:

روش تدریس ، تدریس سنتی ، انتقال مستقیم مطالب ، موقعیت آموزشی