تبیین اصول ساخت های شناختی و سبک های یادگیری در یادگیرندگان

از ویژگیهای مهم انسان برخورداری از توانایی یادگیری است . پیشرفت و تمدن، مقابله با طبیعت و مهار آن و دستیابی به فن آوری پیچیده کنونی، حاصل تلاش او برای یادگیری و تجربه اندوزی بوده است. تاریخچه بررسی یادگیری به دوره افلاطون و ارسطو باز میگردد. افلاطون معتقد بود که دانش ارثی است و آدمی از راه اندیشیدن درباره محتوای ذهنی کسب دانش می کند. از سوی دیگر، ارسطو معتقد بود که دانش نتیجه تجربه حسی است و ارثی نیست. ساخت های شناختی و تغییراتی که در پی یادگیری در فرد صورت می گیرد ، زیر بنای اصلی یادگیری در او به شمار می رود . منظور از ساخت های شناختی ، مجموعه ای از اطلاعات ، مفاهیم ، اصول و قوانین سازمان یافته و دانش های کلی و تعمیم های آموخته شده قبلی است که در ذهن دانش آموز جایگزین شده و شکل گرفته اند . هرگاه معلم بتواند ساخت های شناختی دانش آموز را با مفاهیم درس جدید به درستی پیوند دهد ، و دانش آموز به درستی از سبک یادگیری خود بهره ببرد ، یادگیری در درون او معنی دار می شود. یادگیری معنی دار با درک مفاهیم موجود و عوامل مرتبط با آن در ساخت های شناختی ارتباط پیدا می کند. چنانچه یادگیری معنی دار شود، دانش آموز قادر خواهد بود آن را تبدیل کند و در موقعیت های تازه به کار گیرد .این در حالی است که یادگیری از نوع حفظ کردن به رشدی ساختار شناختی که بتوان به اتکای آن یادگیری را در موقعیت های جدید به کار گرفت ، منجر نمی شود . در این پژوهش به تبیین اصول ساخت های شناختی و سبک های یادگیری در یادگیرندگان پرداخته می شود.

کلیدواژه ها:

ساخت شناختی ، یادگیری ، یادگیرندگان