بررسی اثر بخشی برنامه یادگیری اجتماعی– هیجانی بر جهت گیری مثبت نسبت به مدرسه و مشغولیت تحصیلی (مطالعه موردی: دانش آموزان دوره دوم متوسطه شهرستان میاندوآب)

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر بخشی برنامه یادگیری اجتماعی– هیجانی بر جهت گیری مثبت نسبت به مدرسه و مشغولیت تحصیلی دانش آموزان دوره دوم متوسطه شهرستان میاندوآب می باشد. این مطالعه کاربردی، از حیث روش به دست آوردن داده ها از نوع توصیفی وبه دلیل سعی در تبیین روابط موجود بین متغیر های مورد بررسی از نظر نوع پژوهش ، همبستگی می باشد و به لحاظ شیوه اجرای تحقیق، در زمره تحقیقات پیمایشی- تحلیلی است. که بر روی یک نمونه ۳۵ نفره از دانش آموزان مدارس مقاطع دوره دوم متوسطه شهر میاندوآب بصورت گروه پس آزمون و پیش آزمون انجام شده است. اطلاعات مورد نیاز از طریق پرسشنامه استاندارد ۲۵ سوالی یادگیری اجتماعی- هیجانی بر اساس مدل نظری توسعه یافته توسط کازل(۲۰۱۳)، پرسشنامه استاندارد جهت گیری مثبت نسبت به مدرسه توسط احمدی (۱۳۹۶)، پرسشنامه ۹ ماده ای مشغولیت تحصیلی(SEI) توسط سالملا آرو و آپادایا (۲۰۱۲) تدوین و جمع آوری شده است. فرضیات پژوهش با استفاده از آزمون کوواریانس بررسی که تحلیل فرضیات پژوهش نشان دهنده اثر بخشی برنامه یادگیری اجتماعی- هیجانی بر جهت گیری مثبت نسبت به مدرسه و مشغولیت تحصیلی در دانش آموزان دوره دوم متوسطه شهرستان میاندوآب می باشد.

کلیدواژه ها:

برنامه یادگیری اجتماعی– هیجانی ، جهت گیری مثبت نسبت به مدرسه ، مشغولیت تحصیلی