تدوین مدل کیفی بهبود توسعه پایدار در فاز طراحی زیرساخت های شهری بر اساس سیستم های پویا با در نظر گرفتن پایداری اجتماعی_اقتصادی و ایمنی

استفاده از شیوه های سنتی ساخت و ساز، خطری برای محیط زیست، سلامتی و رفاه انسان به شمار می رود. این مقاله بر ضرورت ساخت و ساز پایدار برای داشتن آینده ای پایدار تاکید می کند. این مقاله به بررسی مفهوم توسعه پایدار می پردازد و ابعاد محیط زیستی، اجتماعی و اقتصادی آن را برجسته می سازد. با تمرکز بر صنعت ساخت و ساز، این مقاله به بررسی چالش ها و فرصت های موجود در خصوص شیوه های پایدار در این صنعت می پردازد. این مقاله به تحلیل عواملی می پردازد که بر پایداری پروژه های زیرساختی تاثیر می گذارند و روابط پیچیده بین آنها را آشکار می کند. برای نشان دادن این پویایی ها، دو مدل کیفی در بستر سیستم پویا معرفی می شوند که به بررسی عوامل ایمنی و اجتماعی-اقتصادی برای پایداری زیرساخت های شهری در فاز طراحی می پردازند. در نهایت، یک مدل یکپارچه ارائه می شود که این ابعاد را برای درک جامع از توسعه پایدار در فاز طراحی زیرساخت های شهری ادغام می کند. این مقاله بینش ارزشمندی را برای محققان، مهندسان، معماران، سیاستگذاران و هر کسی که به ایجاد محیطی ساخته شده پایدارتر علاقه مند است، ارائه می دهد.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، زیرساخت های شهری ، صنعت ساخت ، اجتماعی_اقتصادی ، ایمنی