ارتباط نزدیک کردن عضله رکتوس ابدومینوس در حین سزارین با میزان درد بعد از عمل، ضخامت و فاصله عضلات جدار شکم

مقدمه: با توجه به شیوع بالای سزارین و روش های انجام آن، مطالعه حاضر با هدف تعیین ارتباط نزدیک سازی رکتوس در سزارین با درد بعد عمل، ضخامت و فاصله عضلات جدار شکم انجام شد.روش کار: این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی کنترل­­ شده در سال ۱۴۰۱ بر روی ۸۰ زن باردار کاندید سزارین مراجعه کننده به بیمارستان آیت­الله طالقانی تهران انجام شد. افراد به روش تصادفی در دو گروه ۴۰ نفره مداخله (ترمیم عضله­ رکتوس) و کنترل قرار گرفتند. درد، ضخامت عضلات جدار شکم و فاصله عضلات رکتوس ارزیابی شد. درد بیماران در ۷۲ ساعت اول پس از ورود به ریکاوری (۱۲، ۲۴ و ۷۲ ساعت پس از عمل) و نیز در هنگام خروج از بستر و در فاصله­ زمانی یک هفته بعد از عمل، با استفاده از شاخص دیداری درد (VAS) اندازه ­گیری شد. تجزیه و تحلیل داده ­ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه­ ۲۳) و آزمون های شاپیروویلک، تی، من­ویتنی و کای دو انجام شد. میزان p کم­تر از ۰۵/۰ معنی­ دار در نظر گرفته­ شد.یافته ­ها: شدت درد در گروه کنترل نسبت به مداخله، هنگام خروج از بستر (۰۰۱/۰˂p) و زمان­های ۱۲ ساعت (۰۰۱/۰˂p)، ۲۴ ساعت (۰۰۱/۰˂p)، ۷۲ ساعت (۰۰۱/۰˂p) و یک هفته بعد (۰۰۱/۰˂p) پایین­تر بود. در گروه مداخله، نیاز به مسکن، بیش­تر (۰۰۱/۰=p) و دیاستاز رکتوس در نواحی اپی­ گاستر (۰۰۱/۰˂p) و هایپوگاستر (۰۰۱/۰˂p) کم­تر بود.نتیجه ­گیری: نزدیک­سازی عضله رکتوس ابدومینیس در حین سزارین، باعث کاهش ضخامت عضلات جدار شکم و کاهش دیاستاز رکتوس می ­شود؛ اما از طرفی، میزان درد و نیاز به مسکن را افزایش می ­دهد.

کلیدواژه ها:

درد ، دیاستاز رکتوس ، رکتوس ، سزارین