مقایسه ادبیات داستانی معاصر و قدیمی در ادبیات فارسی

ادبیات داستانی معاصر و قدیمی در ادبیات ایران و جهان به عنوان یکی از مهمترین جنبه های ادبیات مطرح است. در ایران، ادبیات داستانی قدیمی شامل اپیک ها، رمان ها و داستان های کوتاهی است که از دوره های گوناگون تاریخ ادبیات ایران برجسته شده اند. از جمله اثار معروف این دوره ها می توان به "شاهنامه" فردوسی، "چهل چراغ" نظامی و "کلیله و دمنه" اشعار خلیلی اشاره کرد. در ادبیات معاصر ایران، داستان نویسی نیز نقش مهمی دارد و اثرات متعددی در ادبیات امروزی دارد. نویسندگانی چون سعدی شیرازی، سیمین دانشور، سهراب سپهری، نگین شاهصفی و شهرام کریمی از جمله نویسندگان معاصر ایران هستند که با اثار داستانی خود به ارزش های ادبیات معاصر ایرانی کمک کرده اند. در ادبیات جهان نیز، داستان نویسی قدیمی و معاصر جایگاه ویژه ای دارد. از داستان های قدیمی مانند "شاهنامه" فردوسی، "داستان های هزار و یک شب" و "دون کیشوت" می توان نام برد. در ادبیات معاصر جهان، نویسندگانی چون گابریل گارسیا مارکز، هانریک ایبسن، هرمان هسه، اگاتا کریستی از جمله نویسندگان معروف داستانی هستند که اثارشان تاثیرگذار بر ادبیات جهانی بوده است. ادبیات داستانی قدیمی فارسی با ویژگی های خاص خود از جمله استفاده از الهام های مذهبی و فلسفی، داستان های قهرمانی و افسانه ها، و دست یافتن به اهداف تربیتی و اموزشی، نماینده یک دوره گذرا است. از سوی دیگر، ادبیات داستانی معاصر با تاثیرات جدیدی از جمله تکنولوژی، جامعه شناسی، و تغییرات سیاسی و اجتماعی، وارد عرصه ی ادبیات شده است. این دسته از ادبیات داستانی برخلاف قدیم، موضوعات پیچیده تری مطرح می کند و در برخورد با چالش ها و ابهامات معاصر جامه ای نو به خود می پوشاند. در این مقاله که با استناد به منابع معتبرعلمی و به روش کتابخانه ای نگاشته شده است، به مقایسه ادبیات داستانی معاصر و قدیمی در ادبیات فارسی می پردازیم.

کلیدواژه ها:

داستان معاصر ، داستان قدیمی ، ادبیات