دستور ساختمدار: شواهدی از گروه اسمی مرکب در زبان فارسی

گروه­ اسمی متمم­ساز به لحاظ معنایی متمم و به لحاظ نحوی ادات محسوب می­شود و در زبان­شناسی زایشی جایگاه های متفاوتی برای ادات و متمم در ساخت جمله مفروض است و راهی برای حل این تضاد وجود ندارد. مساله دیگر مربوط به جایگاه­های متفاوت گروه متمم­ساز در جمله است. گروه متمم­ساز می­تواند از درون گروه اسمی خارج و در جایگاه پس از فعل ظاهر شود. زبان­شناسان در چارچوب دستور زایشی، یک ساخت را پایه و ساخت دیگر را ساخت مشتق می­دانند که در اثر حرکت گروه متمم­ساز به وجود می­آید. در این مقاله نشان می­دهیم که تحلیل مبتنی بر حرکت نمی­تواند رفتار این عناصر را به خوبی توضیح دهد. نگارنده به پیروی از نظریه دستور ساختمدار (گلدبرگ، ۲۰۰۶)، هر یک از ساخت های مذکور را یک ساخت مستقل در نظر می­گیرد که هیچ رابطه اشتقاقی بین آنها مفروض نیست. در ساختار نحوی به پیروی از فرضیه نحو ساده (کالیکاور و جکندوف، ۲۰۰۵)، از پیکربندی مسطح برای ساخت های نحوی استفاده می­شود که در آن ادات و متمم به عنوان خواهر هسته، در ساخت جمله درج می­شوند.

کلیدواژه ها:

Complex DP ، Complementizer Phrase ، Construction Grammar ، Simpler Syntax Hypothesis ، Construction