ظرفیت زیستی مناطق بیابانی (بخش اول: تنوع باکتری ها)

۷۱درصد از سطح زمین، آب و ۲۹درصد آن خشکی است. بیابان ها، در تمام قاره ها پراکنش دارند و ۳۳درصد کل سطح خشکی ها را دربرمی گیرند.مطالعات متعددی وجود دارد که نشان می دهد مساحت بیابان ها، به دلیل پدیده گرم شدن جهانی ناشی از مصرف بالای سوخت های فسیلی و آلودگی صنایع افزایش خواهد یافت.زندگی در نواحی بیابانی، به دلیل وجود شرایط سخت محیطی، بسیار چالشبرانگیز است و تنش های غیرزنده مانند خشکی، شوری، دمای خیلی بالا یا پایین، بر موجودات زنده (گیاهان و میکروب ها) تاثیر منفی دارد.تغییرات شدید دمایی، یکی از مهمترین خصوصیات مناطق بیابانی هستند، به طوریکه در طول روز، به سرعت و به دلیل نبود پوشش گیاهی، تابش نور خورشید باعث افزایش دما می شود و در شب، دما به شکل ناگهانی افت می کند. در برخی از بیابان های گرم، دمای روز به ۴۰ تا ۵۰ درجه سانتی گراد و در شب به صفر می رسد (Ramawat, ۲۰۱۰).تابش شدید نور خورشید، یکی دیگر از چالش های مناطق بیابانی است. در بیابان، تابش می تواند به GJ km۲ در سال برسد. دلایل این میزان تابش بالا، نزدیکی این بیابان ها به خط استوا و نیز کمبود ابر (آفتابی بودن هوا) است که باعث می شود مقادیر زیادی اشعه به سطح زمین برسد (Greenville, ۲۰۱۸).کمبود، یا نبود آب، تنش محیطی دیگری در مناطق بیابانی است. بیابان ها اکوسیستم های تحت کنترل آب هستند. جایی که زنده ماندن، به تعادل بین میزان آب ازدست رفته و آب دردسترس وابسته است.بیابان ها با میزان بارندگی سالانه کمتر از ۲۵۴ میلی متر، شناخته می شوند. فعالیت زیستی در اکوسیستم بیابان، وابسته به آب دردسترس است. میزان دردسترس بودن، به عوامل محیطی مانند دما، کاهش تبخیر، زمین شناسی منطقه و مقدار بارندگی بستگی دارد.