اثربخشی آموزش مهارتهای ارتباطی بر کاهش رفتارهای خود آسیب رسان در افراد نوجوانان

هدف از پژوهش حاضر اثربخشی آموزش مهارتهای ارتباطی بر کاهش رفتارهای خود آسیب رسان در افراد نوجوانان بود. روش پژوهش نیمهآزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون با گروه کنترل همراه با مرحله پیگیری ۲ ماهه بود. جامعه آماری پژوهش حاضر کلیه نوجوانان دختر مشغول به تحصیل در دوره دوم متوسطه شهر تهران در سال ۱۴۰۲ بود. در مرحله اول تعداد ۳۰ نفر به شیوه هدفمند انتخاب و سپس این تعداد در یک گروه آزمایش ۱۵) نفر) و یک گروه کنترل ۱۵) نفر) جایگزین شدند. سپس نوجوانان گروه آزمایش تحت آموزش مهارتهای ارتباطی قرار گرفت؛ اما گروه کنترل هیچگونه آموزشی دریافت نکرد و در لیست انتظار باقی ماند. از سیاه ه رفتارهای خودآسیب رسان (ISAS) کلونسکی و گلین (۲۰۰۹) به منظور گردآوری اطلاعات استفاده شد. تحلیل داده ها از طریق نرم افزار SPSS نسخه ۲۸ با استفاده از تحلیل واریانس با اندازهگیری مکرر انجام شد. نتایج نشان داد که آموزش مهارتهای ارتباطی تاثیر معناداری بر کاهش رفتارهای خودآسیب رسان داشته است .(P<۰/۰۵) بر اساس یافته های حاضر میتوان نتیجه گرفت که تکنیکهای مهارتهای ارتباطی(گوش دادن فعالانه، جراتورزی، قدرت نه گفتن، قدرشناسی و ارتباط موثر)، رفتارهای خودآسیب رسان نوجوانان را کاهش میدهد، از اینرو این آموزش میتواند در بهبود مشکلات نوجوانان دارای رفتارهای خودآسیب رسان به کار گرفته شود.

کلیدواژه ها:

آموزش مهارتهای ارتباطی ، رفتارهای خودآسیبرسان.