بررسی نقش و عملکردهای اکوسیستم پرچین طبیعی بر محیط زیست و آگرواکولوژی و ارزش های حفاظتی آن

عمده ترین دلیل تغییر کاربری زمین های کشاورزی در مناطق روستایی، از دست دادن این اراضی به دلیل گسترش محدوده شهری ، توسعه سکونت در مناطق حاشیه ای متروک و گسترش مناطق زیر کشت از طریق مدرنیزه کردن تکنیک های زراعی است. این تغییرات موجب افزایش استفاده از نهاده ها مانند کودها و آفت کش ها و تغییر روش های کشت به صورت چند مرحله ای و ترکیبی شده است. پرچین های باستانی بازماندگان جنگل هایی بودند که پیش از دوران کشاورزی در اراضی وجود داشتند. آنها اغلب دارای تنوع غنی تری از حیات گیاهی بوده و از زمین ها حفاظت می کردند. در دهه های گذشته کاشت و نگهداری پرچین های طبیعی در مرز مزارع برای تهیه علوفه دام ، الوار، هیزم ، میوه و غلات و پناهگاه حیوانات بکار می رفت. علاوه بر عملکردهای تولیدی ، ایجاد مکانی سایه دار برای استراحت کارگران ، کشاورزان و توقف ماشین آلت کشاورزی و تعیین حدود مالکانه از مزایای دیگر آنها بود. با توسعه تکنیک های کشاورزی و هندسی شدن زمین های زیرکشت ، پرچین ها به عنوان مرز بین مزارع یا جنگلها و مراتع کاربردهای تولیدی خود را از دست داده و تنها به عنوان عناصری که مانع استفاده مدرن از ماشین آلت می شوند دیده و سبب شد به دلیل بکارگیری روش های نوین کشاورزی به ویژه در کشاورزی غلات به منظور همگن سازی اراضی ، پرچین ها بطور گسترده تخریب شوند.

کلیدواژه ها:

پرچین طبیعی ، آگرواکولوژی ، محیط زیست ، تغییرات اقلیمی ، حفاظت