بررسی راهبردهای مختلف افزودن گلوتارآلدهید در تثبیت BSA در دانه های کلسیم آلژینات

تثبیت بیومولکولها برای کاربردهای مختلف دارای اهمیت بسیاری میباشد که از مهمترین آنها تثبیت آنزیمها بهعنوان بیوکاتالیستهایی است که باعث افزایش راندمان و پایداری آنزیمها می شود. روشهای مختلفی برای تثبیت بیومولکولها وجود دارد در این میان روش تله اندازی یکی از این روشهاست که دارای مزایای زیادی میباشد. پایه های مختلفی برای تثبیت بیومولکولها وجود دارد، آلژینات یکی از این انواع ژله ای مورد استفاده در سنتز پایه هاست که به دلیل در دسترس بودن،ارزان بودن، پایداری در برابر حرارت، زیست سازگاری، تخلخل بالا و غیر سمی بودن موردتوجه ویژهای قرارگرفته است.در این پژوهش از BSA بهعنوان پروتئین مدل استفاده شده و روشهای مختلف نحوه تشکیل ژل و میزان نشت پروتئین باگذشت زمان مورد بررسی قرارگرفته است. برای این منظور نحوه اضافه کردن گلوتارآلدهید به عنوان استحکام دهنده ژل و پیوند بین BSA و ژل به ۴ روش قبل و بعد از تشکیل دانه های کلسیم آلژینات مورد ارزیابی قرار گرفت. روشی که گلوتارآلدهید به عنوان ایجادکننده اتصالات عرضی داخل ژل افزوده شد، مناسبترین روش بود زیرا با حفظ استحکام و پایداری کافی دانه های کلسیم آلژینات-BSA به میزان تثبیت %۷۳,۵ رسید. همچنین استفاده از بافر پتاسیم فسفات و بافر سیترات در هنگام سنتز دانه های کلسیم آلژینات-BSA باعث کاهش شدید پایداری و استحکام دانه ها شد. میزان نشت پروتئین از دانه هایی که گلوتارآلدهید بر سطح آنها پوشانده شده، بسیار ناچیز بدست آمد.

کلیدواژه ها:

تثبیت بیومولکول ، کلسیم آلژینات ، تله اندازی ، گلوتارآلدهید ، پایداری