مقایسه روش های جدید و قدیمی در تعیین مقاومت دارویی مایکوباکتریوم ها

تشخیص مقاومت دارویی در مایکوباکتریوم توبرکلوزیس بر اساس روش های مرسوم یا فنوتیپی است. به دلیل عدم توسعه برخی از عوامل، این روش ها برای تشخیص تعدادی از مقاومت های دارویی بسیار دشوار یا غیر ممکن است. با ظهور تکنیک های مولکولی، ارزش تشخیص دارویی مایکوباکتریوم ها تحت تاثیر قرار گرفته است. هدف از این مطالعه مقایسه روش های جدید و قدیمی در تعیین مقاومت دارویی مایکوباکتریوم ها می باشد. طی یک مطالعه توصیفی مقطعی در سال های ۱۴۰۰-۱۴۰۲، کلیه نمونه های خلط اسمیر مثبت که کشت و آنتیبیوگرام آنها در آزمایشگاه ملی سل مرکز تحقیقات سل و بیماریهای ریوی بیمارستان مسیح دانشوری تهران انجام شد، وارد مطالعه شدند. چک لیست های تهیه شده تکمیل شد. سپس با استفاده از نرم افزار SPSS میزان مقاومت و عوامل موثر بر آن بررسی شد. در این مطالعه میزان مقاومت به داروهایی مانند ایزونیازید ۶ درصد، ریفامپین ۵ درصد، اتامبوتول ۱۰/۰۴ درصد، استرپتومایسین ۱۲/۰۵ درصد، ایزونیازید و ریفامپین ۸ (MDR tuberculosis) درصد بود. میزان بروز مقامت با دو عامل عود و مثبت بودن اسمیر از نظر آماری رابطه نزدیک به معنی داری داشت. نتیجه کشت ۴۰ درصد از کل نمونه ها، مایکوباکتریوم غیر سلی بود. روشهای تشخیصی سنتی مانند ویژگیهای فنوتیپی، شیمیایی و سرولوژیکی هنوز برای تشخیص مقاومت دارویی در مایکوباکتریومها استفاده میشوند. علاوه بر تشخیص مقاومت دارویی، روشهای مولکولی مختلف میتوانند فاکتورهای مقاومت دارویی و ژنهای مقاومت ضد میکروبی را با درجه، حساسیت و دقت بالاتری شناسایی کنند. به نظر می رسد روش های مولکولی پیشرفته می تواند زمان تشخیص، میزان مرگ و میر و هزینه های تشخیص آزمایشگاهی را کاهش دهد و طول مدتبستری را کوتاه کند.

کلیدواژه ها:

مقاومت دارویی ، مایکوباکتریوم ، سل مقاوم به چند دارو