اثربخشی آموزش روانشناسی مثبت نگر در تاب آوری دانش آموزان

تاب آوری یکی از برجسته ترین متغیرها در روانشناسی مثبت است که در سال های اخیر بیش ازپیش شایان توجه قرارگرفته است، بنابراین مطالعه حاضر باهدف تعیین اثربخشی آموزش روانشناسی مثبت نگر در تاب آوری دانش آموزان انجام شد. روش پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون- پس آزمون همراه با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل تمامی دانش آموزان پسر پایه هفتم منطقه دو تهران در سال تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۱ بودند که تعداد ۳۰ نفر واجد شرایط که داوطلب مشارکت در پژوهش بودند، به روش نمونه گیری در دسترس ۳۰ نفر انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل (هر گروه ۱۵ نفر) انتخاب شدند. ابتدا پرسشنامه تاب آوری کونور و دیویدسون (۲۰۰۳) به عنوان پیش آزمون بر روی هر دو گروه اجرا شد. سپس گروه آزمایش طی مدت دو ماه در هشت جلسه یک ساعته در دو ماه به صورت گروهی آموزش مثبت نگری را دریافت کردند. لازم به ذکر است طی این مدت هیچ آموزشی بر روی گروه گواه صورت نگرفت، در پایان، پس آزمون بر روی هر دو گروه اجرا شد. جهت تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS نسخه ۲۲ و از آزمون تحلیل کوواریانس تک متغیره استفاده شد. نتایج نشان دهنده تاثیر مثبت آموزش مثبت نگری برافزایش تاب آوری دانش آموزان پسر بود.

کلیدواژه ها:

روانشناسی مثبت نگر ، تاب آوری ، دانش آموزان.