بررسی اثربخشی گروه درمانی مبتنی بر خود شفقت ورزی بر سبک دلبستگی(ایمن، اجتنابی، دوسوگرا) زنان شهر شیراز ۱۴۰۲

این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی گروه درمانی متمرکز بر خودشففت ورزی بر سبک دلبستگی زنان شهر شیراز در سال ۱۴۰۲ انجام شد. روش پژوهش نیمه آزمایشی و از نوع طرح های پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه زنان شهر شیراز بود. روش نمونه گیری، خوشه ای چندمرحله ای بود، و ۲ کلینیک مددکاری که به زنان، خدمات روانشناختی ارائه می دادند، انتخاب شد، سپس از هر کلینیک ۱۵ نفر(جمعا ۳۰ نفر) به صورت تصافی انتخاب شدند و به تصادف در دو گروه ۱۵ نفره آزمایش و گواه گمارده شدند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه استفاده بود. برای تجزیه تحلیل داده ها در سطح توصیفی از میانگین و انحراف معیار و در سطح استنباطی از تحلیل واریانس استفاده شد. یافته ها حاکی از آن بود که روش درمان گروهی متمرکز بر شفقت بر تغییر سبک دلبستگی زنان موثر بوده است.

کلیدواژه ها:

درمان گروهی ، خودشفقت ورزی ، سبک های دلبستگی ، زنان.