ادراک خودکارآمدی با سازگاری اجتماعی بیماران دیالیزی(مطالعه موردی بیمارستان امام رضا کرمانشاه)

مقدمه : بیماران دیالیزی در همان حالی که مراحل درمان را طی می کنند باید به ایفای نقش های اجتماعی خود نیز بپردازند و لازمه ایفای این نقش ها سازگار بودن ، همنوا بودن با معیار های اجتماعی است . آنچه به فرد کمک می کند با وجود بیماری همچنان سازگار بماند وجود مولفه هایی است که در سازگاری نقش دارند. دراین پژوهش به رابطه خودکارآمدی با سازگاری اجتماعی بیماران دیالیزی توجه شد.روش : در این پژوهش توصیفی از پرسشنامه های سازگاری اجتماعی پیکل و وایسمن ، پرسشنامه خودکارآمدی شرر و آزمون های کلموگروف - اسمیرنف ، همبستگی و تحلیل رگرسیون چند متغیر به صورت همزمان استفاده شد.روش نمونه گیری تصادفی در دسترس و تعداد نمونه ۵۶ نفر براساس جدول کرجسی و مورگان از میان ۷۰ بیمار بخش دیالیز بیمارستان امام رضا بود.نتایج : خودکارآمدی در میان بیماران به صورت نرمال توزیع شده بود. ضریب همبستگی پیرسون رابطه معنا دار و مستقیم میان خودکارآمدی با سازگاری اجتماعی بیماران دیالیزی را نشان داد.نتیجه گیری : بین خودکارآمدی با سازگاری اجتماعی بیماران دیالیزی رابطه معنادار وجود داشت ، همچنین میان خودکارآمدی و سازگاری اجتماعی بیماران دیالیزی رابطه معنادار وجود داشت . بنابراین لازم است در کار بااین بیماران به این متغیرها توجه بیشتری شود.

کلیدواژه ها:

خودکارآمدی ، بیمار دیالیزی ، سازگاری اجتماعی