نقش میانجی دنیاگرایی در رابطه تمایزیافتگی خود و لذت روانشناختی دانشجویان

ورود به دانشگاه مقطعی بسیار حساس در زندگی جوانان است . افراد در این دوره به دنبال یافتن هویت خود به عنوان یک بزرگسال و تمایزیافتگی از خانواده هستند. در این میان تجربه های بسیاری را کسب می کنند، که می تواند به آنها کمک کند. این گروه به دنبال لذت بردن از زندگی نیز می باشند، که می تواند به سلامت هیجانی آنها کمک کند. برهمین اساس پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش میانجی دنیاگرایی در رابطه تمایزیافتگی خود و لذت روانشناختی دانشجویان انجام گرفت . پژوهش حاضر حاضر از نظر هدف، بنیادی و از نظر روش انجام توصیفی _همبستگی (معادلات ساختاری) بود. جامعه آماری پژوهش حاضر را کلیه ی دانشجویان دختر و پسر دانشگاه آزاد اسلامی واحد لاهیجان تشکیل می دادند که از بین ایشان تعداد ۲۴۱ نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند تا به پرسشنامه های لذت روانشناختی اسمیت و همیلتون (۱۹۹۵)، تمایزیافتگی خویشتن دریک (۲۰۱۱) و دنیاگرایی اکبری و آشتیانی (۱۳۸۸) پاسخ گویند. نتایج این مطالعه نشان داد که ، بین تمایزیافتگی خویشتن با لذت روانشناختی رابطه ی منفی معنی دار وجود دارد. بدین معنی که افزایش سطح تمایزیافتگی با کاهش سطح لذت روانشناختی هم بسته است . هم چنین نتایج نشان داد که ، تمام اثر لذت روانشناختی ناشی از تمایزیافتگی بوده و دنیاگرایی نمی تواند در این رابطه نقش واسطه ای را ایفا کند. این گونه می توان نتیجه گیری نمود که ، تمایزیافتگی خویشتن ، می تواند به رشد شخصی و افزایش خودآگاهی کمک کند، اما تمایزیافتن از دیگران به واسطه ی ایجاد احساس انزوا و دوری از دیگران، تعارضات و تنش های بین فردی و شکل گیری احساسات کمالگرایانه و انتقاد مداوم از خود، تاثیر منفی بر لذت روانشناختی گذاشته و موجب کاهش سطح رفاه زندگی می گردد. بنابراین ضروری است که انسانها بین ابراز فردیت خود و حفظ ارتباطات اجتماعی سالم برای ارتقاء رفاه کلی و لذت بردن از زندگی ، تعادلی را ایجاد نمایند.

کلیدواژه ها:

تمایزیافتگی خویشتن ، دنیا طلبی ، خوشکامی