اثر بخشی درمان متمرکز بر شفقت بر خود کارآمدی در زنان سرپرست خانوار جوی آباد خمینی شهر

هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت بر خودکارآمدی زنان سرپرست خانوار بود. جامعه آماری این پژوهش زنان سرپرست خانوار منطقه جوی آباد خمینی شهر در سال ۱۴۰۱ بود و از بین جامعه مورد نظر با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس، ۳۰ نفر به عنوان نمونه مورد پژوهش انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. این پژوهش با روش نیمه تجربی همراه با طرح پیش آزمون و پس آزمون و گروه کنترل همراه با مرحله پیگیری یک ماهه در راستای سنجش تاثیر متغیر وابسته (درمان متمرکز بر شفقت ) بر متغیر وابسته (خودکارآمدی) انجام شد و از پرسشنامه خودکارآمدی شرر و همکاران (۱۹۸۲) به عنوان ابزار پژوهش استفاده گردید و در سه مرحله پژوهش توسط هر دو گروه تکمیل شد. در این پژوهش مداخله درمانی متمرکز بر شفقت در ۸ جلسه و به صورت گروهی بر روی گروه آزمایش انجام گرفت . داده های به دست آمده با SPSS-۲۳ و روش آزمون اندازه گیری های مکرر تحلیل شد. نتایج تحلیل آزمون اندازه گیری های مکرر نشان داد که در مرحله پس آزمون و پیگیری بین خودکارآمدی گروه آزمایش و گواه تفاوت معناداری وجود دارد =P)۰/۰۰) و اجرای درمان متمرکز بر شفقت برای گروه آزمایش باعث بهبود خودکارآمدی شد. طبق نتایج پژوهش حاضر، درمان متمرکز بر شفقت می تواند بر افزایش خودکارآمدی زنان سرپرست خانوار موثر باشد.

کلیدواژه ها:

درمان متمرکز بر شفقت ، خودکارآمدی ، زنان سرپرست خانوار