درد اندام فوقانی

آرزوی بیماران و پزشکان درگیر با «درد غیراختصاصی مرتبط با فعالیت اندام فوقانی»، رویکردی مناسب در جهت مدیریت علایم است. برقراری ارتباط مستند بین تغییرات موجود در شدت علایم با عوامل روانشناختی (خلق، تفکر فاجعه سا ز و افزایش نگرانی در مورد بیماری) که به رفتار درمانی شناختی پاسخ مناسب بدهد، منجر به تغییر نگرش و پیدایش ایده ای جدید در مواجهه با درد غیر اختصاصی اندام فوقانی خواهد شد. در نگرش جدید، چارچوب مرسوم زیستی پزشکی (بیومدیکال) به معنای وجود ارتباط مستقیم بین احساس ناخوشی (حس خوب نبودن) و بیماری (وجود آسیب بافتی) ، توسط بیمار و پزشک به چالش کشیده می شود. به عنوان اولین گام پزشک باید همدلی با بیمار را در اولویت قرار دهد و همواره در نظر داشته باشد که کلمات ، در نظر گرفتن یک نام خاص برای بیماری و پیشنهاد روش های درمانی گوناگون می تواند منجر به تشدید علایم و اتخاذ رویکردهای تطابقی نامناسب توسط بیمار شود و احساح ناخوشی را در وی تشدید نماید.

کلیدواژه ها:

درد ، اندام فوقانی ، رفتاردرمانی شناختی ، مکانیسم تطابقی ، زیستی روانی اجتماعی