مقایسه سونوگرافی با سی تی اسکن در ارزیابی موقعیت سر فمور در استابولوم به دنبال جااندازی باز یا بسته در دیسپلازی تکاملی مفصل ران

پیش زمینه: دررفتگی تکاملی مفصل ران بیماری شایعی است و عدم درمان به موقع آن عوارض زیادی دارد. جااندازی مناسب و حفظ آن از نظر موفقیت درمان و پیش آگهی اهمیت فراوانی دارد. روش های زیادی برای بررسی وضعیت مفصل ران بعد از جااندازی در داخل گچ اسپایکا وجود دارد ولی محدودیت های هر یک باعث شده سونوگرافی جایگاه ویژه ای بیابد. هدف از این مطالعه بررسی ارزش تشخیصی سونوگرافی ترانس اینگوینال و ترانس گلوتئال در مقایسه با سی تی اسکن در ارزیابی موقعیت سرفمور در استابولوم درگچ اسپایکا بود. مواد و روش: در یک مطالعه مقطعی ۳۷مفصل ران از ۲۳ بیمار ۹ تا ۳۶ ماهه که طی یک سال در یک مرکز درمانی تهران به علت دررفتگی تکاملی مفصل ران تحت جااندازی بسته یا باز به همراه گچ اسپایکا قرار گرفته بودند، بررسی شدند. لبه جلویی گچ روی ناحیه اینگوینال باز شد و سونوگرافی ترانس اینگوینال و ترانس گلوتئال انجام گردید. سپس وضعیت سرفمور نسبت به استابولوم سنجیده و با سی تی اسکن به عنوان استاندارد طلایی مقایسه شد. داده های به دست آمده با آزمون های آماری تحلیل شدند. یافته ها: بین نتایج سونوگرافی با سی تی اسکن در ۹۱% موارد توافق وجود داشت (۰۰۱/۰). همچنین حساسیت ۸۷%، ویژگی ۱۰۰%، دقت ۹۷%، ارزش اخباری مثبت ۱۰۰% و ارزش اخباری منفی ۹۶% بدست آمد. نتیجه گیری: در درفتگی تکاملی مفصل ران می توان از سونوگرافی برای کنترل وضعیت جااندازی بسته یا باز مفصل ران استفاده نمود.

کلیدواژه ها:

اولتراسونوگرافی ، دررفتگی مفصل ران ، مادرزادی ، حساسیت ، ویژگی