ترمیم اعصاب محیطی قطع شده با بخیه پیوسته (مطالعه حیوانی)

پیش زمینه: روش استاندارد ترمیم یک عصب محیطی، ترمیم با بخیه های اپی نورال و با بخیه های مجزا می باشد. در این مقاله روشی توضیح داده شد که با کمک آن عصب با بخیه های پیوسته ترمیم می شود و هدف مقایسه این روش با روش استاندارد بخیه های مجزا بود. مواد و روش ها: در یک کارآزمایی بالینی، ۲۵ سگ مورد مطالعه قرار گرفتند. عصب سیاتیک سگ ها تحت بیهوشی عمومی با چاقوی جراحی شماره ۲۵ به صورت کاملا تیز بریده شد. سگ ها به صورت تصادفی در یکی از سه گروه شاهد (۵ سگ)، ترمیم عصب سیاتیک به صورت بخیه های مجزا (۱۰ سگ) و ترمیم عصب با بخیه های پیوسته (۱۰ سگ) قرار گرفتند. در گروه شاهد عصب بدون دوخته شدن رها شد. پس از ۶ هفته سگ ها کشته و عصب با میکروسکوپ نوری و الکترونی بررسی شد. میزان نخ مصرفی، زمان ترمیم عصب، قطر میلین و قطر آکسون مورد بررسی قرار گرفت. در نمای فراساختاری شواهد دژنراسیون و رژنراسیون جست و جو شدند. یافته ها: زمان ترمیم و میزان نخ مصرفی با تفاوت معنی دار آماری در گروه ترمیم پیوسته، کمتر بودند (۰.۰۰۱=p). از نظر یافته های میکرسکوپ نوری تفاوتی بین دو گروه مشاهده نشد و شواهد رژنراسیون در میکرسکوپ الکترونی فقط در گروه ترمیم پیوسته مشاهده گردید. نتیجه گیری: نتیجه روش شرح داده شده در مقاله حاضر، مشابه روش استاندارد است. اگرچه این روش بدون شک معایبی دارد ولی می تواند در موارد زیادی جایگزین روش استاندارد ترمیم عصب شود.

کلیدواژه ها:

آسیب های عصب محیطی ، رژنراسیون عصبی ، بخیه