نتایج درمان دررفتگی های حاد زانو (گزارش ۱۹ مورد)

پیش زمینه : دررفتگی زانو گرچه آسیب نادری است، اما چنان شدید است که می تواند حیات اندام را به مخاطره بیندازد و یا موجب ناتوانی قابل توجه عملکرد زانو شود. هدف از این مطالعه بررسی عملکرد و استئوآرتریت زانو بعد از درمان دررفتگی حاد زانو در کوتاه مدت بود. مواد و روش ها : در این مطالعه گذشته نگر ۱۹ بیمار با دررفتگی زانو که طی ۵ سال به یک مرکز درمانی در ارومیه مراجعه و تحت درمان های مختلف قرار گرفته بودند مورد بررسی قرار گرفتند. در ۳ بیمار، آسیب عروقی منجر به قطع اندام شد. مطالعه روی ۱۶ بیمار باقی مانده با میانگین زمان پیگیری ۱۳±۳۷ ماه انجام شد. بیماران از نظر ثبات زانو، دامنه حرکات و شکایات شایع آسیب های زانو بررسی شدند. برای تمامی بیماران امتیازات عملکرد زانوی «تگنر لی شلم» تعیین شد. برای درجه بندی شدت استئوآرتریت از معیارهای تقسیم بندی «کلگرن» و «لارنس» استفاده گردید. یافته ها : براساس معیار امتیازدهی زانو «تگنر لی شلم» ، امتیاز یک بیمار عالی، ۳ بیمار خوب، ۹ بیمار متوسط، و ۳ بیمار ضعیف بود. بیماران جوان تر و زانوهای دارای دامنه حرکتی بیشتر، امتیازات بهتری کسب کردند. نتایج در انواع دررفتگی ها اختلاف معنی داری نشان داد. اما اختلاف بین درمان جراحی زودرس و جراحی تاخیری معنی دار نبود. میانگین دامنه حرکات زانوی ۱۲ بیمار با درمان جراحی ۱۵± ۱۲۰ درجه و ۴ بیمار با درمان غیرجراحی ۲۸± ۱۱۵ درجه بود. ارتباط بین امتیازات «تگنر لی شلم» و دامنه حرکات زانوی بیماران معنی دار بود. نتیجه گیری : دررفتگی حاد زانو، آسیب پیچیده و شدید است. شاید پیامد عملکرد زانو بعد از درمان به حد طیبعی نرسد. زانوهایی که بیشترین آسیب رباط را داشتند کمترین نتایج مطلوب را به دست آوردند. بیماران جوان تر و زانوهای با دامنه حرکتی بیشتر نتایج مطلوب تری داشتند.

کلیدواژه ها:

بی ثباتی مفصل ، زانو ، دررفتگی ، استئوآرتروز ، نتیجه درمان