بررسی نتایج درمان جراحی دررفتگی های حاد مفصل acromioclavicular با تکنیک modified Weaver-Dunn

پیش زمینه: یکی از روشهای درمان دررفتگیهای مفصل آکرومیوکلاویکولار (ACJ)، تکنیک Weaver-Dunn است که تا کنون modification های مختلفی از آن ارائه شده است. با توجه به مشکلات روشهای قبلی و ارزش حفظ لیگامان کوراکوآکرومیال (CAL)، ما در این مطالعه به معرفی یک modification جدید از تکنیک Weaver-Dunn پرداختیم. همچنین نتایج اولیه این روش بررسی شد. مواد و روشها: ۱۵ بیمار دچار دررفتگی حاد ACJ در مطالعه بررسی شدند. در این روش نیمی از بخش مدیال CAL از آکرومیون جدا میشود. لیگامان جدا شده از سوراخی که در کلاویکل ایجاد شده، عبور داده و روی خود گره زده شود. قبل و پس از جراحی، CC distance هر دو سمت اندازه گیری و مقایسه شد. در ویزیت نهایی، دو پرسشنامه Constant و UCLA تکمیل شد. شدت درد با استفاده از visual analogue scale (VAS) تعیین شد. بیماران بطور میانگین ۶/۲±۲/۴ سال پیگیری شدند. یافته ها: CC distance قبل از عمل بطور معناداری در سمت آسیب دیده بیشتر بود (mm ۶/۱±۵/۱۹ در برابر mm ۵/۰±۱/۷؛ ۰۰۱/۰>p < /font>). در ویزیت نهایی CC distance سمت آسیب دیده بطور قابل توجهی کاهش یافت و اختلاف اندک آن با سمت سالم، معنادار نبود (mm ۹/۰±۲/۸ در برابر mm ۵/۰±۱/۷؛ ۳۱۸/۰=p < /font>). در ویزیت نهایی، میانگین Constant score سمت جراحی شده برابر ۲/۱۳±۳/۹۳ و سمت سالم ۸/۱۰±۱/۹۵ بود که اختلاف بین دو سمت از نظر آماری معنادار نبود (۱۱۸/۰=p < /font>). میانگین UCLA score برابر ۳/۳±۶/۳۲ و میانگین درد بر اساس VAS برابر ۸/۰±۴/۱ بود. نتیجه گیری: درمان دررفتگی های حاد ACJ با این تکنیک با نتایج مطلوبی همراه است. با این روش، ثبات مفصل حفظ و عملکرد آن بازگردانده می شود.

کلیدواژه ها:

مفصل آکرومیوکلاویکولار ، دررفتگی ، لیگامان کوراکوآکرومیال ، تکنیک Weaver-Dunn