بازسازی رباط متقاطع جلویی با تاخیر بیش از ۷ سال از ترومای اولیه (نتایج درمان و آسیب های همراه)

پیش‎زمینه: رباط متقاطع جلویی از اجزای اصلی در بیومکانیک پایداری مفصل زانو است. پارگی این رباط، احتمال آسیب منیسک ها و غضروف مفصلی را افزایش می دهد. در این مطالعه، نتایج درمان بازسازی رباط متقاطع جلویی و آسیب غضروفی و پارگی منیسک، در بیمارانی که با تاخیر بیش از ۷ سال درمان شده بودند، بررسی گردید. مواد و روش‎ها: در این مطالعه مقطعی، ۴۳ بیمار (۳۹ مرد، ۴ زن) با میانگین سنی ۳۸ سال که با تاخیر بیش از ۷ سال تحت بازسازی رباط متقاطع جلویی قرار گرفته بودند، بررسی شدند. نتایج مقیاس های نمره دهی KOOS ،IKDC، «لی شلم» «تنگر»، و یافته های آرتروسکوپی بیماران از نظر آسیب منیسک و غضروفی، قبل از عمل و در زمان پیگیری نهایی مقایسه شدند. میانگین زمان پیگیری ۳۴ ماه بود. یافته‎ها: میانگین زمان بین آسیب اولیه تا درمان ۱۲۱ماه بود. در ۳۹ بیمار  (۹۰/۷%) آسیب غضروفی در قسمت‎های مختلف سطح مفصلی بود که در ۲۰ مورد، آسیب درجه I و II و ۱۹مورد درجه III و IV بود. آسیب رباط در ۳۵ بیمار (۸۱/۴%) با آسیب منیسک‎ همراه بود. تنها در ۲ مورد (۴/۶%) آسیب رباط بدون آسیب منیسک یا غضروف بود. بهبودی معنی‎داری در نمرات تمامی مقیاس ها پس از جراحی مشاهده گردید (۰/۰۰۱>p < /em>). نتیجه گیری: علی رغم اینکه تاخیر در بازسازی رباط متقاطع جلویی، منجر به عوارضی از قبیل آسیب منیسک و غضروفی می‎گردد، لیکن بازسازی این رباط حتی با تاخیر چند ساله می‎تواند کیفیت زندگی و سطح فعالیتی بیماران را بهبود بخشد.

کلیدواژه ها:

رباط متقاطع جلویی ، زانو ، بازسازی ، منیسک تیبیا ، غضروف