پیش بینی نتایج جراحی استئوتومی پروگزیمال تیبیا با توجه به اثرات متقابل بافت نرم (یک تجربه با المان محدود)

پیش‎زمینه: استئوتومی بالای تیبیا یک روش معمول برای درمان ناهم راستایی محوری اندام تحتانی (بدشکلی های واروس-والگوس) است. موفقیت این جراحی به میزان اصلاح محور بارگذاری وابسته است. هدف از این مطالعه شبیه سازی جراحی استئوتومی بالای تیبیا  در یک بیمار دارای بدشکلی واروس به منظور بررسی رابطه گوه استئوتومی با تغییرات محور مکانیکی و تغییرات پیکربندی مفصل بود. مواد و روش‎ها: به این منظور یک مدل المان محدود از بیمار دارای بدشکلی واروس برای تحلیل در محیط آباکوس ایجاد شد. هندسه مدل با استفاده از تصاویر سی تی اسکن کل اندام تحتانی و ام آر آی مفصل زانو بازسازی شد. جراحی استئوتومی به صورت استئوتومی گوه بسته با قراردادن گوه هایی با زوایای مختلف در قسمت پروگزیمال تیبیا و اعمال تغییر امتداد بارگذاری ناشی از آنها در مدل شبیه سازی شد. در طی آنالیز، یک بار ۶۰۰ نیوتنی در راستای محور مکانیکی مدل به مفصل ران اعمال شد و نتایج تغییرات در موقعیت فمور نسبت به تیبیا و توزیع نیرو در بافت های نرم مفصل مورد مطالعه قرار گرفت. یافتهها: مطالعه نشان داد که میزان اصلاح واقعی محور مکانیکی همواره کمتر از مقدار پیش بینی شده بر اساس امتداد استخوان ها در پیش از جراحی است که در آن اثرات بافت های نرم بر پیکربندی مفصل پس از جراحی در نظر گرفته نمی شود. نتیجه گیری: مدل سازی اختصاصی بیمار می تواند با شبیه سازی عمل جراحی پیش از اجرای آن و تعیین میزان بهینه اصلاح، به بهبود نتایج عمل جراحی استئوتومی بالای تیبیا کمک کند.

کلیدواژه ها:

زانو ، استئوتومی ، تیبیا ، لیگامان ، مدل کامپیوتری