سطوح تماسی در پروتزهای مفصل ران: گذشته، حال و افق های پیش رو

آرتروپلاستی کامل مفصل ران، جایگزین پروتزهای مصنوعی به جای مفصل ران است و یکی از موفق ترین جراحی‎های ارتوپدی محسوب می‎شود. مهم‎ترین چالشی که در این خصوص وجود دارد، سطوح تماسی ایمپلنت‎هاست که ارتباط نزدیکی با میزان بقای پروتز دارد. پس از ساخت اولین ایمپلنت موفق، تاکنون پیشرفت های زیادی در زمینه افزایش قدرت و کاهش میزان شکنندگی و سایش این سطوح صورت گرفته است؛ زیرا ساییدگی با ایجاد استئولیز، باعث کاهش بقای ایمپلنت می‎شود. این پیشرفت ها باعث به وجود آمدن سطوحی همچون فلز بر روی پلی‎اتیلن،  فلز بر روی فلز و سرامیک بر روی سرامیک‎های پولی اتیلن همراه با نسل‎هایی با ویژگی‎های بهتر شده است تا بتوان از آنها علاوه بر افراد مسن که فعالیت کمتری دارند، در افراد جوان‎تر و فعا‎ل‎تر نیز استفاده نمود. در این مطالعه به بحث در زمینه انواع ایمپلنت‎ها و نسل‎های جدید آنها و همچنین مزایا و مضرات هر کدام از این سطوح پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

مفصل ران ، آرتروپلاستی ، ایمپلنت پروتز