ارتباط سونوگرافی و بررسی الکترودیاگنوز در تشخیص و نتایج درمان سندروم کانال مچی

پیش زمینه: تشخیص سندروم کانال مچی با معاینات بالینی و تایید تشخیص با یافته های الکترودیاگنوستیک انجام می شود. سونوگرافی نیز یک روش غیرتهاجمی برای تشخیص این بیماری می باشد. هدف از این تحقیق بررسی ارتباط سونوگرافی و مطالعات الکترودیاگنوز در تشخیص این سندروم بود. مواد و روش ها: در یک مطالعه آینده نگر ۷۶ دست کاندید عمل جراحی سندروم کانال مچی ایدیوپاتیک (گروه مطالعه) و ۸۰ دست سالم (گروه شاهد) در یک مرکز درمانی کرمان مقایسه شدند. سطح مقطع عصب با سونوگرافی مدیان تعیین و تست های الکترودیاگنوستیک و نمره «داش» (DASH) در گروه مطالعه قبل از عمل و ۶ ماه پس از عمل انجام شد. در گروه شاهد نیز مقطع عصب با سونوگرافی تعیین گردید. ارتباط یافته های سونوگرافی با تست های الکترودیاگنوز و نمره «داش» در بیماران بررسی و با گروه شاهد مقایسه شدند. یافته ها: بین اندازه عصب مدیان در سونوگرافی در دو گروه (۰۰۰۱/۰=p)؛ و بین نمره «داش» در گروه بیمار قبل از جراحی و آخرین پیگیری (۰۰۱/۰=p) تفاوت معنی دار وجود داشت. سونوگرافی در تشخیص سندروم کانال مچی ۹۵% حساسیت داشت و ۹۳% اختصاصی بود. بین یافته های سونوگرافی و شدت بیماری در مطالعات الکترودیاگنوستیک همبستگی ضعیف وجود داشت (۰۱/۰=p و ۳۸/۰=r). بین سطح مقطع عصب و یا شدت بیماری در مطالعات الکترودیاگنوز با نمره «داش» قبل و بعد از عمل ارتباط معنی دار مشاهده نشد (۰۵/۰≤p ). نتیجه گیری: سونوگرافی وسیله تشخیصی مناسب در سندروم کانال مچی می باشد، ولی بین میزان سطح مقطع عصب و یافته های الکترودیاگنوز با نمره عملکرد رابطه وجود ندارد. در این مورد که آیا سونوگرافی می تواند جایگزین مطالعات الکترودیاگنوز باشد، تحقیقات بیشتری لازم است.

کلیدواژه ها:

سندروم کانال مچی ، الکترودیاگنوز ، اولتراسونوگرافی