تی بیا همی ملیا (آیا می شود «پا» را قطع نکرد؟)

پیش‎زمینه: فقدان «مادرزادی» تی بیا بیماری نادر است و ممکن است یک متخصص ارتوپدی در یک دوره کار هرگز با آن روبرو نشود. در این گزارش تعداد قابل ملاحظه‎ای از این ضایعه نادر ارائه شده است. ساق و پا در بیشتر موارد حفظ شد و عمکلرد بیمار به طور دقیق ارزیابی گردید. مواد و روش‎ها: تعداد ۳۶ بیمار (۱۹ دختر و ۱۷ پسر) با ۴۸ نقصان تی‎بیا بررسی بالینی و پرتونگاری شدند. میانگین سنی بیماران ۱۲ سال بود. کیفیت زندگی (PQL) و «وضعیت رضایت والدین» ارزیابی شد. نوع و تعداد جراحی‎های انجام شده، تاخیر احتمالی کودکان برای انجام وظایف مدرسه و همچنین نوع کفش مورد استفاده بررسی شدند.    یافته‎ها: مدت زمان پیگیری ۹ سال بود. ۴۸ مورد همی ملیا تی‎بیا در تقسیم بندی «جونز» (Jones) شامل ۱۴ مورد تیپ یک، ۱۶ تیپ دو، ۱۱ تیپ چهار و ۷ مورد غیرقابل طبقه بندی؛ و با تقسیم‎بندی «وبر» (Weber) عبارت از ۱۶،۱۱،۶،۱ و ۱۴ به ترتیب تیپ‎های I،II،III،IV،VII بودند. ده عضو (۸ بیمار) قطع گردید و جراحی «بازسازی» در ۳۸ ساق (۲۸ بیمار) انجام شد. جراحی های عمده «بازسازی‎» شامل سینوستوزیس تی‎بیا و فیبولا، هم راستا کردن ساق پا و مچ پا و بلند کردن کوتاهی با تکنیک ایلی‎زاروف بود. دو مورد جوش نخوردن سینوستوز و ۶ مورد خشکی زانو وجود داشت. پوشش پا در گروه «بازسازی» ۱۲ مورد کفش عادی و ۱۸ مورد کفش‎های تغییر یافته یا شکل داده شده بودند. نمره کیفیت زندگی در گروه «بازسازی شده» ۶۸ و بیش از گروه قطع عضو بود. نتیجه‎گیری: بازسازی ساق همراه با نگاه داشتن پا در همی ملیا تی‎بیا در بیشتر موارد می‎تواند کارآیی خوب و رضایت بیمار را به همراه داشته باشد.

کلیدواژه ها:

تیبیا ، بدشکلی مادرزادی ساق ، اندام تحتانی ، ناهنجاری ، نقص مادرزادی