تاثیر هورمون پاراتیروئید بر تاخیر در جوش خوردگی یا عدم جوش خوردگی در شکستگی دیافیز استخوان تیبیا/فیبولا

مقدمه: تاثیر استفاده از هورمون پاراتیروئید در درمان عوارض شکستگی، در مطالعات محدودی ارزیابی شده است. پس، هدف از این مطالعه، ارزیابی تاثیر هورمون پاراتیروئید بر جوش خوردگی شکستگی های دیافیز استخوان تیبیا/فیبولا مبتلا به تاخیر در جوش خوردن یا جوش نخوردن بوده است.مواد و روش ها: این ارزیابی، مطالعه ای بیمارستانی بود که روی بیماران مبتلا به شکستگی با تاخیر یا عدم جوش خوردگی استخوان تیبیا یا فیبولا انجام شده است. در بیمارستان شهید کامیاب، بیماران با معیارهای ورود به مطالعه پس از پر کردن رضایت آگاهانه وارد مطالعه شدند. آزمایش هایCBC ،ESR ،Ca ،P ،Mg ،ALK-P ،Cr ،BUN  انجام شد و پس از آن برای گروه موردمطالعه ویتامین D و کلسیم خوراکی همراه با هورمون پاراتیروئید برای ۳ ماه تجویز شد. در گروه کنترل فقط از ویتامین D و کلسیم خوراکی استفاده شد. بیمارانی که دارای فاکتورهای خطر خاص مانند استفاده از دیگوکسین یا نارسایی کلیه بودند از مطالعه خارج شدند و بیماران با دو معیار کلینیکی و رادیوگرافیک به صورت ماهانه موردارزیابی قرار گرفتند.یافته ها: میانگین و انحراف سن در گروه مورد ۱۶.۹±۳۷.۷ سال و در گروه شاهد ۱۳.۸±۳۹.۱ سال بوده است (P=۰.۷۳). از نظر جنسیت در دو گروه، ۲۴ نفر مذکر و ۶ نفر مونث بوده اند (P=۱.۰). تفاوت معنادار آماری در نوع شکستگی، شکل شکستگی و نوع فیکساسیون در گرافی های نهایی بین دو گروه مشاهده نشد.نتیجه گیری: در ارزیابی اخیر مشاهده شد که در ۳ ماه تجویز هورمون پاراتیروئید، هیچ تاثیر مثبتی از این هورمون در بهبود شکستگی حتی از نظر کلینیکی و رادیوگرافی وجود ندارد.

کلیدواژه ها:

هورمون پاراتیروئید ، ترمیم شکستگی ، شکستگی های جوش نخورده ، شکستگی های تیبیا ، دیافیز