مقایسه نتایج عمل جراحی تعویض مفصل هیپ در استئونکروز پیشرفته (نتایج کوتاه مدت با روکش گذاری مفصل فلز روی فلز)
سال انتشار: 1386
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 96
فایل این مقاله در 5 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_IJOS-6-2_001
تاریخ نمایه سازی: 2 خرداد 1403
چکیده مقاله:
پیش زمینه: نکروزآواسکولار هیپ با تخریب استخوانی ناشی از عدم کفایت خون رسانی و تخریب سطوح مفصلی ناشی از آن، از جمله بیماری های شایع ناتوان کننده دهه های چهارم و پنجم زندگی است. آرتروپلاستی مفصل هیپ به روش روکش گذاری فلز روی فلز از جمله روش های درمانی جدید برای رفع مشکلات ناشی از نکروز آواسکولار است و این مطالعه به منظور بررسی نتایج درمانی بیماران با روش مذکور و مقایسه آن با مبتلایان به استئوآرتریت به علل دیگر انجام شد.مواد و روش ها: مطالعه به روش کوهورت تاریخی انجام شد. بیست و هشت بیمار مبتلا به استئونکروز آواسکولار (AVN) مراحل III و IV طبقه بندی «فیکا» و «آرلت»، با ۲۴ بیمار مبتلا به استئوآرتریت (OA) مراحل V و IV طبقه بندی «کرافت» که در بیمارستان اختر از سال ۱۳۸۳ تا ۱۳۸۵ تحت عمل جراحی به روش سطح تماس فلز روی فلز مفصل هیپ قرار گرفته بودند، با یکدیگر مقایسه شدند. بیماران دو گروه از نظر جنسیت و تیم جراحی همسان شدند. میانگین زمان پیگیری پس از عمل ۲۲±۴۱ ماه بود و نتایج عمل جراحی با استفاده از مقیاس هیپ «هاریس» ارزیابی شد.یافته ها: میانگین سن بیماران گروه AVN معادل ۷/۵±۳۰/۸۶ سال و گروه OA معادل ۱۲/۶± ۴۷/۸۸ سال بود (۰/۰۰۳=p < /em>). در گروه AVN، سه بیمار (۱۰/۷%) و در گروه OA سه بیمار (۱۲/۵%) دچار یکی از عوارض شکستگی گردن فمور و یا اشکال در کاپ استابولوم شده بودند (۰/۰۵). بازسازی مجدد در سه بیمار (۱۰/۷%) گروه AVN و ۳ بیمار (۱۲/۵%) گروه OA دیده شد (۰/۰۵). میانگین امتیاز «هاریس» در گروه AVN برابر ۷/۲± ۹۴ و در گروه OA برابر ۹/۴±۹۱/۲ (۰/۰۵)، و میانگین دامنه حرکات مفصل هیپ در گروه AVN برابر ۲۱۶±۶/۲ درجه و در گروه OA برابر ۵/۶±۱۹۶ درجه بود (۰/۰۵). نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که مبتلایان به استئونکروزآواسکولار پیشرفته و استئوآرتریت هیپ، با استفاده ازآرتروپلاستی به روش روکش گذاری فلز روی فلز نتایج قابل قبولی داشته و بین دو گروه تفاوت معنی داری وجود نداشت. با این حال بررسی نتایج طولانی مدت این روش در درمان بیماران، به خصوص مبتلایان استئونکروز آواسکولار، جهت قضاوت نهایی ضروری به نظر می رسد.
نویسندگان
Firooz Madadi MD
دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی
Seyed Morteza Kazemi MD
دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی
Armin Aalami Harandi MD
دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی
Mohammad Reza Abbassian MD
دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی
Farivar Abdollahzadeh Lahiji MD
دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی
Hamid Hossienzadeh MD
دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی
Fooad Rahimi MD
دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی