بررسی خواص فیزیکی و زیست تخریب پذیری زخم پوشهای کیتوسان و آلژینات

هیدروژلهای کیتوسان و آلژینات به دلیل زیست سازگاری، زیست تخریب پذیری، غرسمیی ، کم هزینه بودن و خواص ضدباکتریایی بستر مناسبی برای زخم پوشها محسوب می شوند. برای تولید هیدروژلهای کیتوسان، از مواد اتصال دهنده ی عرضی مختلفی استفاده می شودکه ، اغلب آنها سمی و خطرناک هستند. با توجه به کاربردهای فراوان این هیدروژلها در پزشکی ، داروسازی، مهندسی بافت ، صنایع غذایی و کشاورزی بهتر است از اتصال دهنده های عرضی امن و غرسمیی استفاده شود. وانیل وآلژینات، آلدئیدهای طبیعی و غیرسمی هستند که می توانند به عنوان یک اتصال دهنده ی عرضی ، در تولید هیدروژلهای کیتوسانی به کار روند و سبب افزایش خواص ضدمیکروبی و فیزیکی آن شوند. به این منظور در این پژوهش اثر وانیل و آلژینات بر خواص بیوفیلم کیتوسان مورد بررسی قرار گرفت . علاوه براین ،آلژینات خود به تنهایی به عنوان کاندید مناسبی جهت تهیه زخم پوش محسوب می شود. لذا بیوفیلم های آلژینات نیز مورد بررسی و مقایسه با بیوفیلم های کیتوسان قرار گرفت . به رغم خواص مطلوب کیتوسان، این بیوپلیمر به تنهایی خشک و شکننده است . جهت رفع این مشکل از مواد نرمکننده مختلفی استفاده می شود. در این مطالعه اثر گلیسرول به عنوان یک ماده نرم کننده بر خواص فیزیکی بیوفیلم ها مورد بررسی قرار گرفت . نتایج نشان داد که افزودن گلیسرول علاوه بر افزایش انعطافپذیری، سبب بهبود برخی خواص فیزیکی بیوپلیمر از جمله قابلیت جذب آب و تورم می شود.

کلیدواژه ها:

کیتوسان ، آلژینات ، وانیل ، زیست تخریب پذیری ، جذب آب