بررسی سیر تطور دیدگاه نقشه نگاران اروپایی نسبت به ایران در قرون وسطی

تصورات جغرافیدانان و نقشه نگاران اروپایی نسبت به جهان اطراف خود عموما برگرفته از متون کلاسیک یونان و روم باستان و همچنین کتاب های عهدین و مفسران مسیحی بود و این امر موجب می شد تصورات عمده آنان نسبت به نقاط دوردست دنیا مبتنی بر متون مذکور شکل بگیرد.نقشه-های مپاماندی و همچنین نقشه های پیرو سنت کلاسیک رومی که در قرون وسطی نیز دنبال شد جملگی مبتنی بر اطلاعات موجود در کتب عهدین و متون کلاسیک بودند.با آغاز قرن دوازدهم و سیزدهم یلادی و شکل گیری سفرهای متعدد اروپاییان به شرق اسلامی،من جمله ایران تصورات کلاسیک اروپا راه تجدد را در پیش گرفت و تا حد زیادی از قالب غیرحقیقی خود خارج شد و شکل واقعیت به خود گرفت.بنابراین طی یک بازه زمانی تصورات اروپاییان نسبت به شرق،بالاخص ایران دچار تحولات و تطوراتی شد که ناشی از عوامل مختلفی در هر بازه زمانی بود.در این میان سفرهای متعدد اروپاییان تاثیر بسزایی در تغییر دیدگاه و همچنین اطلاعات نقشه نگاران داشت.بررسی سیر تطور دیدگاه اروپاییان طی قرن ها نسبت به ایران و ایرانیان با توجه به نقشه های قرون وسطایی مسئله ای است که تا کنون مورد توجه واقع نشده.لذا بررسی این موضوع که نقشه-های قرون وسطایی-که ارائه دهنده تصورات غالب به جامعه اروپای قرون وسطی بوده اند-چه دیدگاه و تصوراتی از ایران طی بازه های زمانی مختلف ارائه می داده اند مسئله ایست مهم و قابل توجه که این نوشتار درصدد است با رویکرد توصیفی-تحلیلی بیان کند که تا قبل سفرهای جهانگردان اروپایی،تصور کلاسیک نسبت به ایران در نقشه های قرون وسطایی غالب بوده است و در این میان سفرهای مارکوپولو تاثیر بسزایی در تغییر و تحول این دید داشته اند.

کلیدواژه ها:

نقشه نگاری ، پورتولان ، جغرافینگاران ، سیاحان ، مارکوپولو