اثر بخشی روش واقعیت درمانی بر کاهش نشانه های اختلال نافرمانی مقابله ای در دانش آموزان ابتدایی شهر سنندج

هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر عوامل بافتی موثر مرتبط با همسالان بر اختلال نافرمانی مقابلهای و اختلال سلوک در کودکان بوده است. این پژوهش توصیفی از نوع کیفی می باشد. نمونه این پژوهش مشاهده ی کودکان و بررسی طیف های مختلف آن ها است. اختلال نافرمانی مقابله ای نوعی اختلال رفتاری مخرب محسوب می شود؛ زیرا در بسیاری از کودکان مبتلا به این اختلال نقایص شناختی اجتماعی و مشکلات رفتاری همانند سایر انواع اختلال های رفتاری دیده میشود . پنجمین ویرایش راهنمای تشخیصی و آماری اختلالهای روانی اختلال نافرمانی مقابله ای را الگویی از عصبانیت، تحریک پذیری خلق رفتار چالشی مقابله ای یا کینه جویانه معرفی می کند و ملاک های این اختلال باید دست کم هر هفته یک بار به مدت ۶ ماه دوام داشته باشد. این ملاک ها به این شرح است که افراد مبتلا اغلب خلقشان پایین ،است به آسانی از کوره در می روند، اغلب عصبانی اند، با مراجع قدرت در گیرند، نافرمان و لج باز هستند، اغلب به طور عمدی دیگران را ناراحت می- کنند، دیگران را به خاطر بدرفتاری و اشتباه های خودشان سرزنش می کنند، غرض ورز و کینه - جو هستند همچنین در این مدت باید عملکرد اجتماعی فرد دچار مشکل شده باشد. نشانه های این اختلال اغلب بخشی از یک الگوی تعاملی آسیب دیده در ارتباط با دیگران است. افزون بر این کودکان توجهی به رفتارهای منفی گرایانه و پرخاشگرانه خود ندارند و در مقابل، رفتارهایشان را توجیهی برای خواسته ها و شرایطغیر منطقی میدانند. در این تحقیق کیفی به جای تکیه بر یک منبع داده واحد، اسناد و کتاب ها و منابع زیادی مورد کاوش قرار گرفتند.

کلیدواژه ها:

اختلال نافرمانی مقابله ای ، روش واقعیت درمانی ، دانش آموزان