بررسی میزان یادگیری بهتر دانش آموزان با روش های جدید و نوین تدریس

تدریس یا آموختن به آن بخش از پویندگی (فعالیت) های آموزشی که با حضور آموزگار در کلاس درس رخ می دهد نامنهاده می شود. تدریس بخشی از روند آموزش و پرورش است که یک رشته کردارهای به سامان و از پیش برنامه ریزی شدهرا در برمی گیرد و هدفش پیدایش شرایط دلخواه یادگیری از سوی آموزگار است. به آن بخش از کردارهای آموزشی که ازسوی رسانه ها و بدون حضور و تعامل آموزگار با فراگیران رخ می دهد، تدریس گفته نمی شود و آموزش و پرورش معناییبسیار گسترده تر از تدریس دارد. لاگرانژ، ریاضی دان نامی بر این باور بود که هیچ ریاضی دانی اکتشافات شخصی خود رادرک نکرده است، مگر این هنگام که این مطالب آن قدر در نظر او واضح و روشن شوند که چون از خانه به کوچه برودبتواند آن ها را برای اولین فردی که بر سر راه خود می بیند به سهولت شرح دهد. در دهه های گذشته روش ها و الگوهایجدیدی برای تدریس پدید آمده است که کارایی و بازده بسیار بیشتری از روش های سنتی تدریس دارد و در پرورشاندیشیدن و روحیه دانش آموز ردپای بسیار خوبی بر جای می گذارد. برخی از این روش های نوین عبارتند از: یادگیری تفکربه شیوه استقرایی، دریافت یافتار (مفهوم)، الگوی استقرایی کلمه-تصویر، کاوشگری دانشی و ورزیدگی آموزی در کاوشگری،بدیعه پردازی، یادگیری از عرضه مطالب (پیش سازمان دهنده)، یاران در یادگیری، بررسی ارزش ها (ایفای نقش و آموزشخط مشی عمومی)، تدریس غیر مستقیم، توسعه مفهوم مثبت از خویشتن، یادگیری از شبیه سازها و…

کلیدواژه ها:

تدریس ، آموزگار ، الگوهای جدید ، بازده بیشتر