نگاهی بر رابطه بین هنرهای تجسمی و درس دین و زندگی در مدارس

دین و هنر سرچشمه گرفته از درونی ترین لایه های تجرد روح انسان هستند. هنر دینی دارای دو ویژگی اصلی و عمدهاست که عبارتند از برخورداری از وحدت در عین کثرت و رمزآمیز بودن. این هنر در پی تبیین ارتباط بین خالق وهستی می باشد و به طور کلی بکارگیری هنر بجز در بحث متعالی دینی، تسامح است. تفکیک بحث هنر و دین ازبی دقتی ناشی می شود، همانگونه که جستجو برای یافتن فصل مشترک این دو مقوله ناشی از ساده انگاری است.آموزش مسائل دینی به دانش آموز جزو اصول تربیت اسلامی در اسناد بالادستی نظام آموزش و پرورش کشور است،نیاز است که از تمامی ظرفیت ها برای نیل به این هدف والا استفاده گردد. استفاده از بعد تربیت هنری، یکی از اینراه ها است که می توان با تکیه بر هنرهایی نظیر هنرهای تجسمی که با حس بینایی دانش آموز در ارتباط هستند، بهدانش آموز کمک کرد تا مسائل دینی را به خوبی آموزش ببیند. در این پژوهش به بررسی تاثیر هنرهای تجسمی برتربیت دینی دانش آموز پرداخته شد. هنرهای تجسمی به دلیل درگیر کردن حس بینایی دانش آموز، تاثیر زیادی بریادگیری او در دروسی نظیر دینی دارد. نتایج نشان داد که نیاز است با برنامه ریزی در سطح کلان و خرد، شرایط را بهگونه ای مهیا نمود که دانش آموز در انجام فعالیت های هنری بتواند همزمان مسائل دینی را نیز آموزش ببیند و نیز درآموزش کتاب های قرآن و هدیه های آسمان، تصویرسازی ها به گونه ای باشد که ذهن ناخودآگاه دانش آموز را نیز درگیرخود نموده و تربیت دینی را در او نهادینه کند.

کلیدواژه ها:

هنرهای تجسمی ، دین ، تربیت ، دانش آموز