اثر سیتیکولین بر حافظه فضایی و تخریب نورونی هیپوکمپ در موش های صحرایی دچار هیپوپرفیوژن مزمن مغزی

مقدمه و هدف: سکته های مغزی و کاهش خونرسانی (هیپوپرفیوژن) مزمن مغزی یکی از مشکلات شایع پس از کهولت سن می باشد. استفاده از روش درمانی مناسب همواره یکی از مسائل در درمان این مشکلات بوده است.  در این مطالعه اثرات سیتیکولین را بر حافظه و تخریب نورونی روی موش های صحرایی دچار هیپوپرفیوژن مزمن مغزی بررسی نمودیم.مواد و روش ها: ۴۰ سر موش های صحرایی ابتدا به دو  گروه شم و جراحی هیپوپرفیوژن تقسیم شدند سپس هر یک از این گروهها به دو گروه حلال و سیتیکولین تقسیم شدند. هر گروه حاوی ۱۰ سر موش صحرایی بود. درمان با سیتیکولین به مدت ۱۰ روز با دوز ( mg/kg ۱۰۰) انجام شد. برای ارزیابی حافظه فضایی و میزان تخریب نورونی هیپوکمپ به ترتیب از ماز آبی موریس (MWM) و رنگ امیزی نیسل استفاده شد. تحلیل داده ها به استثنای داده های ترایال تست در MWM که با انالیز واریانس دو طرفه انجام شد، بقیه دادها با ANOVA  یک طرفه صورت گرفت.نتایج: نتایج آزمون ماز آبی موریس نشان داد درمان با سیتیکولین زمان سپری شده در ربع هدف را موش های دچار هیپوپرفیوژن مزمن مغزی افزایش می دهد (P<۰.۰۵). نتایج حاصل از بررسیهای بافتی (رنگ امیزی نیسل)  نشان داد  درمان با سیتیکولین تعداد نورونهای هیپوکمپ را در ناحیه CA۱  در موش های دچار هیپوپرفیوژن مغزی افزایش می دهد (P<۰.۰۵).نتیجه گیری: درمان با سیتیکولین باعث بهبود حافظه فضایی و کاهش تخریب نورونهای هیپوکمپ در موش هایی که دچار هیپوپرفیوژن (CCH) شده اند، می گردد.

کلیدواژه ها:

هیپوپرفیوژن ، سیتیکولین ، هیپوکمپ ، حافظه