اعتبارسنجی حدیث «معرفت به نورانیت» با نگاه به میراث حدیثی غالیان و امامیان

حدیث «معرفت به نورانیت» روایتی است طولانی از سخنان امیرالمومنین (ع) با سلمان و ابوذر که در آن به لزوم شناخت ظهور نورانی ایشان اشاره شده است. در این حدیث، مضامینی چون تناسخ اهل بیت(علیهم السلام] در کالبدهای گوناگون و نیز نقش آفرینی امیرالمومنین(ع) در رویدادهایی مانند: حمل نوح(ع) بر کشتی، بیرون کشیدن ابراهیم(ع) از آتش، عبوردادن موسی(ع) از دریا و نجات یونس(ع) از شکم ماهی دیده می شود. این روایت برای نخستین بار در مناقب علوی (۵-۶ق) آمده و از قرن یازدهم تاکنون مورد اعتنای عالمان بسیاری قرار گرفته و چندین شرح بر آن نوشته شده است. در دوره معاصر نیز مضامین این حدیث از سوی برخی شیعیان، صحیح و عالی خوانده شده است. این در حالی است که برخی چون محمدباقر مجلسی، سند آن را ضعیف و مضامینش را غریب دانسته اند. درون مایه هایی چنان بحث برانگیز و رویکردهایی چنین متفاوت، اهمیت اعتبارسنجی متنی و سندی این حدیث را آشکار می سازد. با توجه به شناخته شده بودن برخی از اصطلاحات و مضامین این روایت در میراث غلات خطابی و غرابت آن ها در میراث حدیثی امامیه به نظر می رسد این حدیث در پیوند با غالیان خطابی پدید آمده باشد.

کلیدواژه ها:

حدیث معرفت به نورانیت ، اعتبارسنجی ، مناقب علوی ، نصیریه ، غلو