بررسی کیفی ارتقای قابلیت زیست پذیری و کیفیت زندگی شهری با توجه به رویکرد بازآفرینی شهری در شهررشت

با گذشت چند دهه از تجربه بازآفرینی در شهر های ایران، رویکرد بازآفرینی هنوز عمدتا بر مبنای مرمت و بازسازی کالبدی مناطق فرسوده قراردارد و با وجود منابع غنی فرهنگی، بهره برداری از این منابع به عنوان نیروی محرک بازآفرینی، کمتر مورد توجه برنامه ریزان و سیاست گذاران شهری قرار گرفته است. بنابراین هدف ازپژوهش حاضربررسی کیفی ارتقای قابلیت زیست پذیری و کیفیت زندگی شهری با توجه به رویکرد بازآفرینی شهری در شهررشت می باشد. تحقیق حاضر توصیفی- اکتشافی است. ابتدا، مولفه های بازآفرینی شهری پایدار با استفاده از ابزار مصاحبه نیمه – ساختار یافته شناسایی گردید.جامعه آماری خبرگان حوزه ی مدیریت شهری - محیط زیست شهررشت و شیوه نمونه گیری تصادفی هدفمند بود.تعداد نمونه با استفاده از تکنیک گلوله برفی و اصل اشباع نظری ۱۱نفر انتخاب شد.برای بررسی مولفه هااز نرم افزار MAXQDA استفاده گردید.تعداد ۱۰۱کداولیه براساس اصول تکرار،تاکید و اهمیت ازبررسی و تحلیل داده های مصاحبه ها استخراج شد.درنهایت مفاهیم ارتقای قابلیت زیست پذیری و کیفیت زندگی شهری با توجه به رویکرد بازآفرینی شهری در ایران براساس ۵ مولفه، ۱۷ مقوله و ۱۰۱توصیف رفتاری دسته بندی گردید. تعداد ۷ مقوله (شناسایی و همکاری با نهادها و متولیان درگیر، توجه به نیاز اصلی اجتماعات، توانمندسازی ذینفعان و نهادهای درگیر، میزان ظرفیت های توسعه شهری، وضعیت زیرساخت های شهری،زیرساختهای اطلاعاتی و تعاملی،زیرساخت های سرمایه گذاری)جدیدمی باشند. توجه به مولفه های فوق درتدوین برنامه هاو اتخاذ سیاست های مطلوب تردرعرصه ارتقای قابلیت زیست پذیری و کیفیت زندگی شهری با توجه به رویکرد بازآفرینی شهری درایران قادرخواهد بود.

کلیدواژه ها:

قابلیت زیست پذیری ، کیفیت زندگی شهری ، بازآفرینی شهری ، شهررشت.