مطالعه ثانویه ساماندهی بافت فرسوده شهری(نمونه موردی: شهرشیراز)

گسترش فضایی بی رویه و بدون برنامه شهرهای بزرگ و متوسط کشور در چند دهه گذشته، باعث شکل گیری بافتهای جدیدشهری در مجاورت شهرها و جابجایی ساکنان و کاربریهای شهری به نواحی جدید گردیده است. در نتیجه این جابجایی، به تدریج بافتهای قدیمی شهرها کارکرد و حیات اجتماعی- اقتصادی خود را از دست داده اند و این بافتها با از دست دادن حیاتشهری خود، به سمت رکود و فرسودگی گرایش پیداکرده اند. منطقه ۸ شهرداری شیراز،ازقاعده فوق مستثنی نبوده و در زمره بافتهای فرسوده کشور محسوب میگردد. هدف اصلی و کلی این تحقیق، شناخت ویژگیهای اقتصادی و اجتماعی ساکنان بافت فرسوده(شهر شیراز) و همچنین شناخت وضعیت کالبدی بافت است. روش تحقیق در این مقاله با توجه به موضوع، اهداف و فرضیات تحقیق، به صورت کتابخانه ای، میدانی(مشاهده، مصاحبه و پرسش نامه) است.با توجه به تجزیه و تحلیل داده ها، نتایج تحقیق نشانگر آن است که کمبودامکانات، خدمات شهری و تاسیسات زیربنایی سبب مهاجرت ساکنان بومی به مناطق دیگر شهر شده و باعث منفی شدن نرخ رشد جمعیت بافت، طی سالهای اخیر شده است و از طرف دیگر به خاطر وضعیت اجتماعی – اقتصادی ساکنان بافت، سبب شده تا روند بهسازی و نوسازی درون بافت کند شود، که این عوامل سبب فرسوده شدن و تخریب بیشتر بافت شده است.

کلیدواژه ها:

ساماندهی ، بافت فرسوده ، بافت قدیم ، کاربری اراضی شهری ، شهر شیراز.