بررسی اثربخشی آموزش توانمندسازی حرکتی – روانشناختی بر عزت نفس و خودپنداره های بدنی نوجوانان با معلولیت بینایی

هدف از پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی آموزش توانمندسازی حرکتی – روانشناختی بر افزایش عزت نفس و خود پنداره های بدنی نوجوانان با معلولیت بینایی بود. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی پیش آزمون-پس آزمون با یک گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان کم بینا و نابینا بودند که با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس، تعداد ۳۰ نفر به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش (۱۵ نفر) و کنترل (۱۵ نفر) قرار گرفتند. برای گروه آزمایش، جلسات توانمندسازی حرکتی– روانشناختی طی ۸ جلسه ۶۰ دقیقه ای به صورت حضوری انجام شد. پیش آزمون و پس آزمون برای هر دو گروه آزمایش و گواه به وسیله پرسشنامه عزت نفس کوپر اسمیت و پرسشنامه خودپنداره بدنی مارش و همکاران انجام شد. یافته های پژوهش نشان داد که برنامه ی توانمند سازی حرکتی – روانشناختی در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل، به طور معناداری باعث افزایش عزت نفس و خود پنداره های بدنی در مرحله پس آزمون شده است(P<۰/۰۵). این پژوهش نشان داد که برنامه ی توانمند سازی حرکتی– روانشناختی، عزت نفس و خودپنداره های بدنی نوجوانان با معلولیت بینایی شهر اصفهان را افزایش می هد و این متغیر می تواند در بهبود عزت نفس و توانبخشی معلولین بینایی مورد توجه قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

توانمندسازی حرکتی ، روانشناختی ، عزت نفس ، خودپنداره های بدنی.