اثربخشی آموزش توانمندسازی حرکتی– روانشناختی بر مهارت های اجتماعی و رفتارهای تکانشی نوجوانان با معلولیت بینایی شهر اصفهان

هدف: هدف از پژوهش حاضر تعیین اثربخشی آموزش توانمندسازی حرکتی – روانشناختی بر مهارت های اجتماعی و رفتارهای تکانشی نوجوانان با معلولیت بینایی شهر اصفهان بود. روش پژوهش: روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی، پیش آزمون، پس آزمون با یک گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان با معلولیت بینایی شهر اصفهان بودند که با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس تعداد ۳۰ نفر به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. ابتدا هر دو گروه به وسیله پرسشنامه مهارت های اجتماعی ایندربیتزن و فوستر (۱۹۹۲) و مقیاس تکانشگری بارت (۲۰۰۴) مورد پیش آزمون قرار گرفتند، در ادامه، جلسات توانمندسازی حرکتی– روانشناختی طی ۸ جلسه انجام شد. پس از اتمام جلسات، پس آزمون برای گروه آزمایش و گروه گواه انجام شد. یافته ها: یافته ها بیانگر این بود که برنامه ی توانمند سازی حرکتی– روانشناختی بر مهارت های اجتماعی و رفتارهای تکانشی نوجوانان با معلولیت بینایی شهر اصفهان موثر بوده است (P<۰/۰۵). نتایج: این پژوهش نشان داد که برنامه ی توانمندسازی حرکتی– روانشناختی، بر مهارت های اجتماعی و رفتارهای تکانشی نوجوانان با معلولیت بینایی موثر بوده و این مداخله می تواند در افزایش بهبودی و توانبخشی معلولین بینایی مورد توجه قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

توانمندسازی حرکتی–روانشناختی ، مهارت های اجتماعی ، رفتارهای تکانشی ، معلولیت بینایی