پرخاشگری در دختران کم توان ذهنی

پژوهش حاضر به بررسی اثربخشی آموزش حرکات ریتمیک بر کاهش رفتار لجبازانه و پرخاشگری در دختران کم توان ذهنی بالای ۱۵ سال پرداخته است. از نظر روش شناسی، پژوهش حاضر در چهارچوب طرح تک موردی مورد بررسی قرار گرفت. جامعه آماری پژوهش شامل تمام دانش آموزان دختر عقب مانده ذهنی آموزش پذیر بالای ۱۵ سال در سال تحصیلی ۹۸-۹۹ شهرستان سبزوار بودکه با نظر متخصصان و مربیان ۴ نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. در این پژوهش از دو روش کتابخانه ای و میدانی به صورت پرسشنامه (رفتار لجبازانه هاشمی و همکاران (۱۳۸۷) و پرخاشگری بهرامی و همکاران (۱۳۸۷)) جهت جمع آوری اطلاعات استفاده شد. در تحقیق حاضر جهت تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس و آزمون t استفاده گردید، و نتایج با استفاده از نرم افزار SPSS-۲۲ تحلیل شدند. یافته های پژوهش نشان داد که سطح معنی داری برای هر دو متغیر پس آزمون پرخاشگری و رفتار لجبازانه ۰۰۵/۰ p-value <از سطح خطای ۰۵/۰ کمتر بود، در نتیجه فرضیه محقق مبنی بر آموزش حرکات ریتمیک بر کاهش رفتار لجبازانه و پرخاشگری موثر است، تایید می شود و از طرفی با توجه به اندازه اثر برای متغیر پس آزمون رفتار لجبازانه ۵۲۲/۰ نشان می دهد ۵۲ درصد از واریانس در متغیر وابسته (رفتار لجبازانه) توسط متغیر مستقل (آموزش حرکات ریتمیک) تبیین می شود و با توجه به اندازه اثر برای پس آزمون پرخاشگری ۶۹۵/۰ نشان می دهد ۶۹ درصد از واریانس در متغیر وابسته (پرخاشگری) توسط متغیر مستقل (آموزش حرکات ریتمیک) تبیین می شود. بنابراین آموزش حرکات ریتمیک بر کاهش رفتار لجبازانه و پرخاشگری در دختران کم توان ذهنی بالای ۱۵ سال تاثیر دارد.

کلیدواژه ها:

آموزش حرکات ریتمیک ، رفتار لجبازانه ، پرخاشگری ، دختران کم توان ذهنی