اثربخشی بازی درمانی شناختی-رفتاری بر اضطراب و اعتماد به نفس دانش آموزان دیرآموز

بازی میتواند احساسی از قدرت و کنترل را به کودک بدهد که ناشی از حل مشکلات و مهارت یافتن در تجربیات، ایده ها و مسائل جدید است؛ در نتیجه میتواند به ایجاد اعتماد به نفس و پیشرفت او کمک کند. بازی درمانی رویکردی با ساختار و مبتنی بر نظریه ی درمان است که فرایند های یادگیری و ارتباط طبیعی و بهنجار کودکان را پایه ریزی میکند. اضطراب حالت روان شناختی است که تقریبا همه انسآن ها در طول زندگیشان به درجات مختلف، تجربه میکنند، اما زمانی که افزایش می یابد و به سطحی میرسد که موجب پریشانی و تعارض میشود، به عنوان یک اختلال شناخته میشود. اعتماد به نفس یک موضوع مهم در روان شناسی تلقی میشود که خود به عنوان کلید موفقیت هر شخصی مورد تایید قرار گرفته شده است. پژوهشگران دریافتند که اعتماد به نفس عمومی یک رابطه منفی با سطح اضطراب افراد دارد. مدت هاست که روانشناسان این موضوع را مطرح کرده اند که افکار انسآن ها و معنایی که به رویداد های تجربه شده می دهند، ممکن است بر رفتار آنها تاثیرگذار باشد؛ بنابراین هدف از این مقاله بررسی اثربخشی بازی درمانی شناختی-رفتاری بر اضطراب و اعتماد به نفس دانش آموزان دیر آموز و همچنین نظریات موجود در این زمینه است. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی و ابزار گرد آوری آن کتابخانه ای و مقالات میباشند. پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون است. جامعه آماری، دانش آموزان دیرآموز شهرستان بجنورد و نمونه شامل ۳۰ نفر (دو گروه گواه و کنترل) از این دانش آموزان است که روش نمونه گیری، تصادفی در دسترس میباشد. نتایج پژوهش نشان می دهد بازی درمانی شناختی رفتاری بر اضطراب و اعتماد به نفس دانش آموزان دیرآموز اثرگذار بوده و باعث کاهش اضطراب و افزایش اعتماد به نفس می شود. این یافته های در سطح ۹۵% معنی دار بوده است.

کلیدواژه ها:

بازی درمانی ، اضطراب ، اعتماد به نفس