اثربخشی درمان شناختی رفتاری بر پیشرفت تحصیلی دانش آموزان دارای اختلال یادگیری

یکی از عوامل نبود موفقیت تحصیلی در دانش آموزان، وجود اختلالات یادگیری در آنان است که منجر به افت تحصیلی، کاهش اعتماد به نفس و عزت نفس و ترک تحصیل آن ها می شود. هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی درمان شناختی رفتاری بر پیشرفت تحصیلی دانش آموزان دارای اختلال یادگیری بوده است. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون و با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل دانش آموزان دارای اختلال یادگیری مراجعه کننده به مرکز اختلال یادگیری شماره ۱ واقع در یوسف آباد در سال ۱۴۰۱ بودند که با استفاده از روش نمونه گیری دردسترس ۲۸ نفر انتخاب و در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. شرکت کنندگان پرسشنامه پیشرفت تحصیلی فام و تیلور (۱۹۹۹) را تکمیل نمودند. سپس یک گروه آزمایش به مدت دو ماه و در هر هفته یک جلسه به مدت ۴۵ دقیقه در مراکز مربوطه توسط درمانگر تحت آموزش مربوطه قرار گرفتند و گروه شاهد هیچ آموزشی دریافت نکردند. نتایج تجزیه وتحلیل داده ها نشان داد که میانگین نمره پیشرفت تحصیلی دانش آموزان در پس آزمون گروه آزمایش نسبت به پیش آزمون معنادار بوده است. نتایج حاکی از اثربخشی گروه درمانی شاختی-رفتاری بر پیشرفت تحصیلی دانش آموزان بود. لذا پیشنهاد می شود با به کارگیری درمان شناختی-رفتاری در میان دانش آموزان دارای اختلال یادگیری، زمینه پیشرفت تحصیلی آنان فراهم گردد.

کلیدواژه ها:

درمان شناختی رفتاری ، پیشرفت تحصیلی ، دانش آموزان ، اختلال یادگیری.