اثربخشی درمان مبتنی بر فعالسازی رفتاری کوتاهمدت بر اهمالکاری دانشآموزان کمالگرا

هدف از این پژوهش، اثربخشی درمان مبتنی بر فعال سازی رفتاری کوتاه مدت بر اهمال کاری دانش آموزان کمالگرا مدارس تیزهوشان منطقه دو شهر تهران بود. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش دانشآموزان مقطع متوسطه دوم مدارس تیزهوشان منطقه ۲ شهر تهران در سال ۱۴۰۲-۱۴۰۱ بودند که از بین آن ها تعداد ۳۰ دانش آموز که در مقیاس کمال گرایی هیل و همکاران (۲۰۰۴) نمره بالاتر از نقطه برش کسب کرده بودند با روش نمونهگیری در دسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه ۱۵ نفری، آزمایش و کنترل قرار گرفتند. در این مرحله مقیاس اهمال کاری تحصیلی سولومون و راثبلوم (۱۹۸۴)، به عنوان پیش آزمون بر روی آزمودنی ها اجرا شد. سپس گروه آزمایش، درمان فعال سازی رفتاری کوتاه مدت را در ۸ جلسه ۹۰ دقیقهای دریافت کردند. بعد از اتمام جلسات درمانی مجددا مقیاس اهمال کاری به عنوان پس آزمون بر روی آزمودنی ها اجرا شد. جهت تجزیه وتحلیل دادهها از روش تحلیل کوواریانس تک متغیری استفاده شد. نتایج نشان داد که F محاسبه شده برای تفاوت نمرات پس آزمون دو گروه با همسان کردن نمرات پیش آزمون برابر با ۷/۲۴۵ است که با توجه به سطح معناداری (۰.۱۲=p) در سطح اطمینان ۹۸% معنادار است؛ بنابراین می توان گفت که درمان مبتنی بر فعال سازی رفتار کوتاه مدت با سطح اطمینان ۹۸% بر میزان اهمال کاری دانش آموزان کمال گرا موثر است (۰.۰۱اهمال کاری دانش آموزان کمالگرا را بهبود بخشیده و سبب بهبود روحیه آنان شوند که موفقیت در تحصیل و سپس موفقیت در زندگی را در پی خواهد داشت.

کلیدواژه ها:

کمال گرایی ، اهمال کاری ، درمان مبتنی بر فعال سازی رفتاری کوتاه مدت.