نقش آموزش و پرورش و مدارس در توسعه ی کیفی کارورزی

هدف از پژوهش حاضر نقش آموزش و پرورش و مدارس در توسعه ی کیفی کارورزی می باشد. کارورزی را می توان به عنوان مهمترین قسمت دوران دانشجویی به حساب آورد. دوره ای که در آن از نزدیک و به صورت ملموس با محیط مدرسه، دانش آموزان، مشکلات و سختی های معلمی آشنا می شویم. در این دوره مهمتر از حضور در کدام کلاس و پایه تحصیلی، تعامل خوب و سازنده با معلم کلاس است. معلم کلاس باید کارورز را به چشم همکار جدیدی ببیند که به دنبال کسب مهارت و تجربه است. همکار تازه نفسی که میتوان تمام فوت های کوزه گری و تجربیات ریز و درشت را به او آموخت. از طرفی کارورز باید تمام تلاش خود را به کار گیرد تا مهارت های خود را تقویت کند و آموخته های نظری را به مهارت های عملی تبدیل کند. در این میان رعایت نکات زیر به تعامل مفید و سازنده کمک میکند: حفظ احترام معلم و کارورز، درخواست اجازه فعالیت بیشتر از طرف کارورز، اعتماد به کارورز و دادن مسئولیت به او و صحبت در مورد مشکلات آموزشی و تربیتی دانش آموزان و ارائه راه حل و برطرف کردن آنها متاسفانه معلمان راهنما پیش از حضور کارورزان در کلاس آموزش نمی بینند. بسیاری از آن ها نمی دانند علت حضور کارورز در کلاس چیست، برای چه یادداشت برداری می کند و … از طرفی کارورزان نیز نحوه ی تعامل مناسب با معلمان راهنما را نمی آموزند و بسیاری از آن ها تنها به دنبال انجام تکالیف مربوط به واحدی با نام کارورزی هستند. مگر معلمی بنا بر تجربه ی سال های پیشین، کارورزانی را در کلاس درس خود داشته و بداند وظیفه ی کارورز چیست و او به عنوان معلم راهنما چه نقشی دارد.

کلیدواژه ها:

کارورزی ، مدرسه ، اهداف ، کیفیت