تبیین راهبردهای طراحی فضای باز مجتمع های مسکونی با رویکرد افزایش تعاملات اجتماعی و سرمایه روانشناختی به منظور افزایش حس تعلق به مکان

امروزه یکی از مسائل حائز اهمیت در فضاهای باز مجتمع های مسکونی در کلانشهرها، احساس ازدحام و در پی آن کاهشحس تعلق ساکنین به فضای سکونتی می باشد. عدم توجه به این مهم در طراحی فضاهای باز و در نظرگرفتن پیامدهایروانشناحتی و اجتماعی آن یکی از دغدغه های اساسی معماران و طراحان شهری می باشد. این پژوهش از نوع تحقیقات کیفیو ماهیتا کاربردی می باشد و از منظر روش شناسی توصیفی-تحلیلی است. هدف اصلی این پژوهش ارائه راهبردهای کاربردیبه منظور طراحی فضای باز مجتمع های مسکونی با رویکرد افزایش تعاملات اجتماعی و سرمایه روانشناختی در جهت افزایشحس تعلق به مکان می باشد. بر اساس نتایج پژوهش, رعایت سلسله مراتب دسترسی توجه به نحوه چیدمان بلوک هایساختمانی، توجه به تفکیک قلمروهای خصوصی نیمه خصوصی و عمومی. ارتقا حس امنیت ساکنین. رعایت عوامل زیباشناختیو نهایتا رعایت مقیاس ها و تناسبات می باشد که به تشریح در انتهای پژوهش به آن ها اشاره می گردد.

کلیدواژه ها:

فضای باز مجتمع مسکونی ، تعاملات اجتماعی ، سرمایه روانشناختی ، حس تعلق به مکان