تحلیلی بر الگوهای نظری خودکارآمدی معلم

باور خودکارآمدی معلم عبارت است از قضاوت معلم درباره توانایی خود برای به دست آوردن نتایج مطلوب از فعالیت و یادگیری های دانش آموزان حتی در ارتباط با دانش آموزانی که انگیزه چندانی ندارند و در یادگیری با مشکل روبه رو هستند، اعتقاد بر این است که این باور بر فعالیت ها، تلاش و پشتکار معلم در آموزش تاثیرگذار خواهد بود. خودکارآمدی معلم را به عنوان قضاوت وی درباره ی قابلیت های خود جهت ایجاد پیامدهای مثبت برای یادگیری دانش آموزان و درگیرکردن آن ها در امور تحصیلی، حتی با وجود دانش آموزان مشکل دار یا بی انگیزه تعریف می کنند. معلمانی که دارای سطح بالاتری از خودکارآمدی هستند انتظارات بیشتری برای غلبه کردن بر مشکلات احتمالی پیش رو دارند و نیز رضایت کلی بیشتری از شغل شان از خود نشان می دهند. در کل معلمان با خودکارآمدی بالاتر به خودشان بیشتر اطمینان دارند و همین اطمینان و اعتقاد آن ها سبب بروز رفتارهایی از آن ها می شود که در واقعیت هم موجب پیشرفت و موفقیت بیشتر دانش آموزان خواهد شد و تمام این عوامل در نهایت به میزان رضایت معلمان از کارشان می افزاید. معلمانی دارای حس خودکارآمدی بالا بهتر می توانند خود را با شاگردانشان هماهنگ کنند و به نیازهای ویژه ی شاگردان شان پاسخ دهند. این خودکارآمدی بالا می تواند سبب بروز رفتارهایی از معلم مانند صرف زمان بیشتر در کلاس، خلاقیت بیشتر در طراحی برنامه درسی، مدیریت کلاس درس و نیاز به کارگیری روش های تدریسی که با ویژگی های دانش اموزان تناسب بیشتری داشته باشد، شود. در نهایت باورهای معلمان به ویژه باورهای خودکارآمدی آن ها پیرامون کارآمدی شان بر تصمیمات آموزشی آن ها تاثیر می گذارد.

کلیدواژه ها:

خودکارآمدی ، خودکارآمدی معلم ، الگوهای نظری ، آموزش و پرورش.