برنامه ریزی و سرمایه های اجتماعی

سرمایه اجتماعی عمدتا مبتنی بر عوامل فرهنگی و اجتماعی است. وجوه گوناگون پیوندها ،همکاری ، اعتماد متقابل وارتباطات میاناعضای یک شبکه موجب تحقق اهداف اعضا می شود.علاوه بر این سرمایه اجتماعی برای برنامه های توسعه توفیق آفرین است.وجودسرمایه اجتماعی، بستر مناسبی برای بهره وری سرمایه انسانی و اقتصادی و فیزیکی است و برعکس نبود سرمایه اجتماعی ،اثربخشی سایر سرمایه ها را در دستیابی به توسعه منتفی می کند و بدون سرمایه اجتماعی ، طی کردن راههای توسعه و تکاملفرهنگی و اقتصادی ، ناهموار و مشکل می شود. پذیرش این مفهوم به عنوان یک نوع سرمایه در سطح مدیریت کلان توسعه کشورهامی تواند شناخت جدیدی را ازسیستم های اقتصادی - اجتماعی ایجاد کرده و دولتمردان را در هدایت بهتر جامعه به سمت توسعهیاری رساند. سر مایه اجتماعی یک عنصر اضافه شده به شرایط یا عناصر اقتصادی شناخته شده ای که سرمایه های سازمانی را تشکیلمی دهند مثل سرمایه های فیزیکی ، مالی و انسانی می باشد . در حالی که سرمایه انسانی به توانایی فردی اشاره می کند سرمایهاجتماعی اشاره به توانایی جمعی ناشی از شبکه های اجتماعی می کند . انواع سنتی سرمایه فقط تا حدی فرایند رشد اقتصادی رامشخص می کنند و شیوه ای که در ان عاملان اقتصادی تعامل می کنند و خود را برای ایجاد رشد و توسعه سازمان دهی می کنند، را نادیده می گیرند .