بررسی نقش بازی در تربیت کودکان از دیدگاه قرآن و سنت معصومین

امروزه این موضوع ثابت شده است که آموزش و پرورش کودکان، تنها به نوع رسمی آن محدود نمی شود، بلکهروش های فراوان دیگری هم وجود دارد. یکی از منابع بسیار مهم در این مسیر و عامل بنیادی در رشد و تکوینشخصیت کودکان، بازی است. کودکان به کمک بازی با دنیای اطراف خویش آشنا می شوند، تا جایی که عشق وآرزوی کودک، در بازی خلاصه می شود و جهانی بدون بازی برای وی زندانی بیش نیست. هدف از انجام اینتحقیق بررسی نقش بازی در تربیت کودکان از دیدگاه قرآن و سنت معصومین (ع) است. این تحقیق به روشتوصیفی تحلیلی و به صورت کتابخانه ای گردآوری شده است. یافته های این تحقیق نشان می دهد که از منظر قرآن و سیره معصومین (ع) بازی به خودی خود حسن و قبح ذاتی ندارد و با رعایت شرایط آن برای تمامیسنین، می تواند مدل و مصداق بازی سالم را ارائه نمود. بازی از نظر جسمی، عقلاتی، عاطفی و رفتاری تاثیرعمیقی بر کودک دارد و چنانچه با مصادیق برآمده از قرآن و سیره معصومین (ع) باشد موجب پرورش جسم وروح او می شود. بازی باید همراه با آموزندگی، کسب مهارت های زندگی، ایجاد محبت نسبت به دیگران، آمادگیجسمانی برای مقابله با دشمن، تقویت بعد خداشناسی و ... باشد. مقوله ی بازی در گفتار و کردار معصومین (ع) ازاهمیت ویژه ای برخوردار است و از آنجا که این مقوله نقش اساسی در رشد جسمی و روحی کودک و نمو آن درزمان بزرگسالی دارد، انطباق آن با رویکرد اسلامی می تواند گامی موثر در پرورش روح و جسم نسل آینده براساس سبک زندگی اسلامی باشد.

کلیدواژه ها:

بازی ، قرآن و روایات ، تربیت ، کودک